Terwijl de top 2000 mij met Killer Queen aangenaam van mijn werk houdt verdiep ik mij in een heel andere queen. Ik zit me namelijk te verlekkeren aan Ovidius' geschrift Heldinnenbrieven. Ook omdat ik daar over enige tijd aangeland hoop te zijn met mijn klassen. En daar gaat het over de Trojaan Paris die een brief zou hebben geschreven aan koningin Helena van Sparta. Puur verzinsel van Ovidius. Maar je wordt volledig mee gezogen in die fantasie. Af en toe knijp ik me in mijn arm - niet te hard want ik ben een watje - om me bij de les te houden. Killer Queen is één van de eerste nummers en ook één van de beste, maar Ovidius is werkelijk fabuleus met een brief - ha, ha! - aan Helena. Haar roof zou de Trojaanse oorlog ingeleid hebben waar vele doden vielen, onder wie Achilles en zijn beste vriend Patroklos aan Griekse zijde en Hector aan Trojaanse zijde. Met recht een killer Queen dus. Zo, en nu verder. O nee, appelbeignets! 

U schaakt toch, Van Hoon? Jazeker. Alleen geen vrouwen. Dat deed Paris van Troje dan weer.

Vanmiddag komt de hele familie bijeen (The Gathering, denk ik dan maar), zelfs mijn moeder. Zij gaat voor de eerste keer haar achterkleindochter Linnéa zien. En vasthouden, daar zorgen wij wel voor! En vertroetelen, en de fles geven. Ze is 81. Verder wankelt ook mijn schoonvader, bijna 89, nog rond, totdat hij in een gerieflijke fauteuil kan neerzijgen. Onze vrienden Edwin en Véronique zijn er gelukkig ook bij! We hebben vegetarisch vlees ingekocht, hoor Vero! En we hebben cola Max, no sugar. Zoiets. Irene en Leo, de ouders van onze schoonzoon Jeffrey zijn er en, weer terug van ver weg geweest, Jeff's lieve zus Jessica. Tante Jesssss, voor Benji dan, wij zeggen gewoon Jessica. Leo en Maud, het is weer bijna goede voornemens tijd! Wij hebben wel een suggestie! Leo, Irene, niet koken deze keer, gewoon aanschuiven!

Brenda en Krid kunnen even hun verhuizing laten voor wat hij is en hoeven niet zelf te koken. Er is volop echt vlees, hoor Krid! Tycho, Maud's broertje, nou ja broer, is er ook gezellig bij! Zat vitaminen vanavond, Tycho, desnoods met mayonaise! En tussen allen door rent Benjamin, af en toe een poging ondernemend om zijn zus te knuffelen of de fles te geven.

Onze schatten van kinderen zijn er natuurlijk ook, met hun even lieve partners. Ze zetten altijd, omdat wij al oude besjes zijn, de tafel en de stoelen altijd klaar. Vanmiddag met een nieuwe uitdaging! Een lange tuintafel, op de kop getikt bij Karwei, die nog wel in elkaar moet worden gezet. Roxane, Iskander en Xanthias, vorig jaar hadden jullie alles geregeld, nu zijn wij aan de beurt om te koken en bakken en braden. Wij? Nou ja, Elma dan. Ik houd toezicht.

Deze Philemon en Baucis zijn blij en genieten van de magie van het verlate kerstmaal. De magie? Ja, the Magic! 

Wil je een hedendaags voorbeeld van hybris, van ongezonde en uitdagende overmoed? Nou ja, behalve Max Verstappen dan en de godenzonen van Ajax? Michael van Gerwen: "Niemand wint van mij als ik zo gooi als tegen Lewis." Het is een beetje dubbel, want als de hybrispleger toch onderuit gaat is dat ook wel een tikkie lekker. En tegelijkertijd ben ik wel zo chauvinistisch dat ik het Mighty Mike gun om wereldkampioen darten te worden. Zomaar een verlate kerstgedachte die bij me opkwam.

Mededeling, Van Hoon? Nee hoor. Plannetje. Iedereen is altijd zo positief in zijn commentaar dat het bijna not done meer is om gewoon eens negatief commentaar te leveren. In de les maak ik me er ook schuldig aan. Een leerling die Servus dominum timet vertaalt als “De eigenaar geeft zijn slabje weg” brand ik niet af. Nee, dan zeg ik iets als “Hee, wat een leuke wending in je vertaalpoging, zeg”. Of “goed gezien, die accusativus, meid”. “De werkwoordstijd is goed” wil ik ook nog wel eens zeggen.

Begin volgend jaar ga ik dat anders doen. Dan ga ik op de realistische toer. Natuurlijk wel met de insteek dat iemand er iets van leert. Dan zeg ik gewoon “Sukkeltje, wat je daar zegt komt niet eens in de buurt van een zinvolle, logisch samenhangende structuur”. Of zoiets. Dat hou ik een tijdje vol, totdat er allemaal klachten komen. Nou, en dan ga ik uitleggen wat mijn theoretisch kader is en dan komt het allemaal weer goed.

Toen ik in het verbouwde Oranjepark mijn kamer mocht betrekken zorgde ik eerst voor een prikbord aan de muur. Daar kon ik veilig een dartbord ophangen. Daarna pas bepaalde ik de plaats voor mijn bureau en aanverwante artikelen. Waarom dit allemaal? Wel, ik wilde tussen de zware lessen door lekker ontspannen darten.

Maar het darten is zelf al heel zwaar. Kijk naar RTL - meer voor mannen - 7 en je ziet elke avond reputaties naar de gallemiezen gaan. Degelijke darters, die toch, mede door hun gewicht, vrij stabiel zouden moeten staan, worden omver gekegeld door puistige knaapjes die extra lang doen over het uit het bord halen van hun pijlen. En die super traag naar de oche (klinkt als okkie) lopen, nadat ze ook al heel errug langzaam een slokje water hebben gedronken. Gewoon, om hun tegenstander uit zijn spel te halen. Bah. Darters hebben het maar zwaar. Sommigen worden wereldkampioen en dan zijn er idioten die zo'n man met de dood bedreigen. Nee, darten is niet meer gewoon een kwestie van zoals ze dat in Twente zeggen 'piel'n smiet'n''. Het is keihard werken. Daarom dart ik ook op school. Ik wil laten zien dat ik zelfs in de pauze hard werk.

En ja, om te kunnen darten, moet je een bepaald postuur hebben. Nou, ook daar heb ik aan gedacht. Ik ga zo aan de kerstdagen beginnen. Iedereen een 180 (one hundred and eieieieieightyyyy) kerstmis en een bullseye 2019! Zelf hoop ik dit jaar te beëindigen met een trippeltje.

De laatste dag

Zo dadelijk ga ik naar de film. Gods of Egypt. Ik hoor daar aardige verhalen over. Die film is 3 X niks maar die verhalen zijn wel aardig. En zo besluiten we van school uit 2018, het lesjaar. We nemen ook nog afscheid van een dierbare collega. Hij is niet dood, hoor. Hij gaat alleen met welverdiend pensioen. Kees, ik zal onze gesprekken missen. Jij en ik hebben gemeenschappelijke ervaringen en dat heeft ons altijd op een speciale manier verbonden.

Van Hoon, wat zijn we mistroostig en serieus! Geen humor deze keer? Altijd! Ook iets dat Kees en ik gemeen hebben. Bijna vakantie. Vanochtend nog werken, want ja, voor je lol ga je natuurlijk niet naar Gods of Egypt. Links zacht gesnurk, rechts een innig stelletje, achter me gegaap, voor me de kaskraker, nou ja, Gods of Egypt. Toen ik eventjes wegdommelde kwam er een hoop geflits en geluid vanuit de film.

Een bijkans ongelooflijk simpele plot. Amerikaanse en Ierse acteurs voor wie het woord oneliner uitgevonden lijkt. Special effects waar Hans Klok nog een erectie van krijgt. En achteraf geen idee wat deze film nou aan algemene ontwikkeling laat staan ontspanning bijgedragen heeft. Echt, deze moet de school gratis bij de lauwe bitterballen gekregen hebben. Volgend jaar hoef ik pas weer.

Bij het woord kerstbal denk ik aan zo'n glimmend ding dat in de kerstboom hangt. Dat zullen meer mensen hebben.

Qua school denk ik bij het woord kerstbal aan een feestje dat onder de stampende begeleiding van fantastische DJ's gegeven wordt in de weinig romantische setting van het Energiehuis, waar je met een kegel niet binnen komt maar er juist uit wordt gemikt. Waar stoere poortwachters, bouncers geheten, al die kleine gastjes met verkeerd geknoopte stropdas opwachten en waar medewerkers van de school iedereen in een pijpje laten blazen om zeker te weten dat er niemand in beschonken toestand binnen komt. Nou ja, min of meer zeker.

Persoonlijk denk ik bij het woord kerstbal aan die ene kerst, jaar of 48 geleden, dat ik vlak voor het arriveren in de kerk - Brabant, hè, goede katholieke achtergrond - met mijn fiets uit gleed en mijn kroonjuwelen, mijn garantie op kinderbijslag zeg maar, mijn dubbele pre-nageslacht-reservoir, de basis van Jodocus kwak om het zo te zeggen, bekneld zag en helaas ook vóelde raken tussen het degelijke leren zadel en de neerwaartse krachten die mij weliswaar van een hardhandige kennismaking met een eik weerhielden maar die mij ook krachtig in datzelfde leren zadel drukten.

Niet piepen, zeg ik wel eens tegen leerlingen met een onwelkome onvoldoende. Maar dat advies zou ik toen ook in de wind geslagen hebben.

Veel plezier op het kerstbal, en kijk een beetje uit met fietsen: er staan nogal wat eiken.

Mjammie! BHV-cursus vanmiddag! Veel beter! Poppen mond-op-mond-beademing geven, stabiele zijligging trainen, ongeblesseerde armen intapen. Alles beter dan buiten van het zonnetje genieten! Ik kom mijn middag wel door. Meneer, kunt u nog eens uitleggen wat sarcasme is? Nee. Kan ik niet.

Buiten schijnt nog een beetje sneeuw te liggen. Die zie ik niet, want het is mistig. En hij is gesmolten, ja. Dus dat kan aardig kloppen. Mist is mooi: je ziet het en je ziet het niet. Of te laat ja. Rondje rennen, boom, au, ziekenhuis, extra lange kerstvakantie. Mist is alleen niet zo geweldig voor mijn zonnepanelen op zo'n dag. Mist maakt sommige mensen mistroostig. Geen idee of dat etymologisch verwant is. Ik ga dat opzoeken. Gevonden!

Echt totaal geen verband. Troost is vertrouwen. Klopt. Als iemand mij troost met alweer een slechte les Latijns (meneer, deze les was weer behoorlijk vagina, hoor!), word ik daar iets minder triest van, krijg ik weer wat meer vertrouwen. Nou, en mis- betekent dat het er niet is. Denk aan misverstand, misdaad, mismaakt, mislukken en dat soort misbaksels. Als je nou zelf thuis indruk wilt maken met dit soort taalkundige, pseudo-intellectuele ongein, misschien, misselijk en standje missionaris horen hier niet bij hè!

Fijne zondag. Speciale groet aan de zesdeklassers die nu hard zitten te ploeteren op hun toetsje Latijn van morgen. Ik denk aan jullie. Mistroostig als ik ben. Wie de toets mist (joh, hou eens op, Van Hoon) krijgt een heerlijke herkansing. Daar verheug ik me nu al op! Lekker veel errug open vragen!

Mensen met externe hulplijnen* dienen op hun hoede te zijn in de examenzaal: het is niet de docent economie die patrouilleert!

* woordenboeken met extra bladzijden, zeg maar.

Nieuwe profielfoto, dacht ik. Maar niet mij in profiel: dat past niet. Ik lijk moeilijk te kijken en dat klopt ook: de zon scheen in mijn ogen. Zonnebril, een idee? Ja, maar ik moest er niet als een onderwereldfiguur uit gaan zien. Dus nee. Geen zonnebril.

Bijna vakantie, bijna goede voornemens. Ik heb er wel een paar hoor. Ik ga namelijk stoppen met roken. Verder ga ik niet meer achter wildvreemde vrouwen aan jagen, want die houd ik toch niet bij. Ik stop met het verspreiden van alternatieve feiten. En ik ga overstappen. Ja ja. Van de melk naar de lactomelk. In mijn wereld is dat een hele schok, maar dat is dan maar zo. Zo, en nu aan de erwtensoep met een kilo rookworst er in. Vega variant.

Ik hoop toch zo, dat Facebook geen sentimenteel jaaroverzicht van mijn ups en downs maakt, hè. Please Zuckie, please, no yearoversight for me!

Vroeger, in the old days, was 65 een belangrijk getal. Nu, als ik de getallenfreaks mag geloven, is 38,2 het getal van het jaar. 38,2? Ja, zo warm was het op het heetst van de zomer in, of all places, Arcen, Limboland.

Vroeger, olim dus, werd je 65, had je je de pleuris gewerkt en kon je met pensioen. Op je lauweren rusten. Vandaag werden heel veel mensen 65, en ook mijn baas. Die moet nog ruim een jaar wachten voor hij met pensioen kan, ik nog 10. Nou ja, 9 en nog wat maanden. We hadden appelflappen vandaag bij de koffie en die heb ik goed getest. Ze waren alle drie even lekker.

Toen hij 50 werd, Pieter, gaven Daan, Christl en ik hem een goudvissenkom met een goudvis er in. We wilden hem zover krijgen dat hij zich verantwoordelijk ging voelen voor zo'n onschuldig diertje. En ja hoor! Braaf ging hij, twee keer per week of zo, die kom van schoon water voorzien. En het visje kreeg om de paar dagen wat goudvissenvoer. Geweldig! Ook om hem eens huiselijk te zien. Als een mantelzorger avant la lettre. Maar ja. Die diertjes hebben niet het eeuwige leven en op een dag dreef hij ondersteboven. Wel efficiënt, minder waterweerstand en zo, maar toch ook weer niet zo briljant.

En toen.... we hapten naar adem, we verwachtten dat hij in huilen uit zou barsten. Niets was minder waar. Goudvis door de plee, water er achteraan, grind in de tuin, de kom op de kast. Nog net niet gevuld met een Trappist. En een diepe zucht van verlichting. Geen traan! Niets! We waren geschokt.

Maar ... daar "op de Laan" golden andere regels. We konden daar een grapje wel waarderen. Hij ook. We zouden, zoals ze dat in Zwijndrecht zeggen, eens een geintje overhoop halen. We haalden de lege kom weer van de kast af, deden er wat grind in, water erin en we haalden bij de groenteboer een winterwortel. Die sneden we als een ware kunstenaar in de vorm van een vis, staken die op een omgebogen paperclip en zetten die, tussen het grind, rechtop in de kom. Hup. Op de tafel van Pieter. Wachten op de reactie. Heerlijk! Ik zal zijn verwensingen hier niet herhalen, maar ze waren uit het hart gegrepen. Vandaag hebben we hem, op zijn feestelijke dag, nog eens aan die goudviswortel herinnerd. Hij kon er wel om lachen.

Bijna kerst. Melancholische buien worden afgewisseld met hongerige buien. Zin in hertenvlees kan ik niet met goed fatsoen zeggen nu die arme dieren in de Oostvaardersplassen afgeschoten worden en ze dat om de een of andere zieke reden nog op het NOS-journaal laten zien ook. Hallo! Stuiptrekken is niet echt iets gezelligs om naar te kijken.

Maar die kerststemming, daar moeten we iets mee. Nou had ik gedacht om in de toetsweek in de gymzaal alle lichten te dimmen, daar een knots van een kerstboom neer te zetten met lichtjes er in. Knipperende lichtjes, beetje felroze, groen, blauw, geel, lila, terra, turquoise. Echte sfeerpeertjes. Gezellig kerstmuziekje erbij: Last Christmas of zo, Christmas Lights, Rudolf the rednose reindeer. Stille nacht, geilige nacht. Merry Christmas. Of je zet gewoon Q-music aan.

Surveillanten allemaal met een rood mutsje en in die fantastische kersttrui. Die ik overigens niet heb, omdat ze niet te verkrijgen waren in 6 XL. Kerststol, glaasje melk, leuke versierde takjes op elke tafel. En een vredige rust. Allemaal ineens altruïstisch geworden. Ik denk dat die toetsen dan supergoed gemaakt worden.

En dan zijn we allemaal blij. Kunnen we allemaal met een goed gevoel het nieuwe jaar in. Behalve die herten dan.

Ja, ja. Het is even wennen. Veel mannelijke leerlingen willen me, zodra ze me tegenkomen - vaak in de les dus, niet altijd - de hand schudden. Eerst waren het alleen de mentorleerlingen, die hun pizza niet mis wilden lopen. Nu wandel ik door de gangen, op zoek naar prooi, en dan komen ze me met uitgestoken hand tegemoet. Beter dan een middelvinger mijn kant op, toch?

Vroeger, op de schaakclub, heb ik menig tegenstander de hand geschud. Vóór de partij doe je dat. Dat is netjes. Ik heb me toen aangewend een stevige handdruk te geven. Dat had te maken met puur alfamannetjesgedrag, maar ik wilde ook graag hun schaakhand licht blesseren. Kwam altijd van pas. De meesten vonden het grappig, zo'n stevige hand, en gaven die ook terug. Van een enkeling kreeg ik dan zo'n soft, zweterig modderhandje terug. Die partijen won ik bijna altijd. Dames gaf ik, behalve een zwoele blik, niet zo'n knijpende handdruk. Ik baal daar nog steeds van.

Nou goed, vandaag ook weer twee heertjes. Ze komen de trap op die ik juist wil afdalen. Ik kijk ze indringend aan, wacht op een uitgestoken hand, maar krijg out of the blue een volledige bekentenis. Ze waren er uitgestuurd en ze hadden zich nog niet gemeld. Ik was niet te vinden geweest. Haha! Ikke niet te vinden! Nou, dan ben je zo paranormaal scheel als een blinde mol, hoor. Maar ze hadden wroeging gekregen en waren, na hun potje tafelvoetbal te hebben afgemaakt, toch maar op zoek naar mij gegaan om nu verbaal te wórden afgemaakt. Gelukt!

Ze gaan een uur of zes corvee doen. Tja, de schoonmakers hebben een weekje verlof en de school moet toch schoon, nietwaar? Ik gaf die gastjes een hand en ik wilde even lekker hard knijpen. Maar net op tijd bedacht ik: ze moeten nog een bezem vasthouden en een vuilniszak. Dus maar niet te joviaal gedaan.

Hoera! Ik ga een evenement organiseren! Facebook zal wel verguld zijn nu. Ik denk dat ik binnenkort wel door Zuckie benaderd zal worden en dat hij me gouden bergen gaat beloven, de hemel op aarde! Ik moet alleen goed uitkijken dat dit evenement niet te populair wordt. Beetje popi is leuk, over-popi is gevaarlijk.

Wat is het evenement? Ik moet nog ff een originele naam bedenken, want toetsweek bekt niet lekker. Ik dacht even aan repetitiefeest, maar nee. Iets in het Engels is altijd beter. Testexit is dan weer te negatief. Maar Upgrade your marks, the final exam moet kunnen. Alhoewel, te lang misschien? Ik houd het op Johnny White Christmas TW (Tea Double You).

Ik mik op maximaal 860 deelnemers. Check out is 20 december. Dan zijn we weer wel eens toe aan vakantie. 

Men wilde een interview met mij. Ik voelde me dus ineens belangrijk, maar meteen bij binnenkomst zei de interviewer dat het niet om Times magazine ging, maar om de Johan. Tja, daar gaat mijn faam! Het onderwerp van het interview was humor. Dus ik vertelde dat ik dan niet de juiste persoon was. Werd dat meteen genoteerd als mijn eerste grap! Ja, zo kan ik ook interviewen. Ik heb me keurig saai uitgedrukt voor de rest, echt geen kraak of smaak aan. Tenslotte moest ik op de foto. Nou ja, de achtergrond was vele malen interessanter dan mijn tronie. Ikke mijn buik inhouden, intelligent kijken en ontspannen! Alle drie tegelijk! Da's niet gelukt.

Ik ga surprises inpakken, zodat het echt surprises zijn. Ik weet alleen niet meer wat ik, eh, wat Sint had gekocht en voor wie ook al weer. Jee, dat wordt echt een surprise dan. Gedichtjes doen wij niet meer, zeker niet met dat slechte weer. Bovendien kan ik niet rijmen, alleen maar slijmen. Gezellige avond! 

Haha! 5-1 tegen ADO. En nu wachten en zien of 010 bezwijkt aan een duivels dilemma. Deze keer hoop ik van niet. Voor mij is het minstens een even diabolisch probleem: moet ik zo dadelijk ook echt juichen als het 2-0 blijft of zelfs nog erger wordt voor Eindhoven? Vooruit. Ik juich wel, hoor. In stilte. Beschaamde stilte.

Maar ... de wedstrijd is nog niet gespeeld. Het blijft wel PSV hè. Er is wel een noviteit trouwens. Ik heb het even opgezocht, maar het is de eerste keer dat 010 thuis tegen 040 speelt én voorgestaan heeft, terwijl het tegelijkertijd buiten 12 graden boven nul is én de G20-top in Buenos Aires niet mislukt is, ondanks de aanwezigheid van Dagobert Duck, ik bedoel Donald Trump. Het is maar dat je het weet.

Ik ga aan de toastjes met hummus. Melk d'r bij en laat die laatste volledige lesweek maar komen! 

Het is weer zondag. Nou ja, eigenlijk zaterdag, maar voor je dit leest is het toch weer zondag. De week is voorbij gevlogen! Twee keer een etentje, paar lesjes, veel overleg en veel leerlingen achterna gezeten. Ik ga nu lekker een toets corrigeren. Die is donderdag gemaakt en later op de dag, in de les, vroegen ze me of ik hem 's avonds na ging kijken. Dus ik vertelde dat dat niet ging lukken omdat ik met leerlingen uit eten ging. Eten en corrigeren, dat kan niet. Dat worden dan allemaal hoge cijfers. Dat willen we nou ook weer niet! Nou, nou, nou! Als zij dat zeiden wanneer ik huiswerk van hen verwachtte had ik daar geen begrip voor. Dus nu vonden ze uit eten gaan ook geen geldig excuus. Ze hadden wel een beetje gelijk. Dus .... ik heb lekker niks nagekeken. Wel gele hesjes gekeken. Gele hesjes maken Parijs onveilig. Ze zijn het nogal oneens met het regeringsbeleid. Ik heb even zo’n geel hesje opgebeld. Makkelijk, want je hebt ze ook in België tegenwoordig en in Nederland. Eentje wil dat Rutte aftreedt en die sprak ik even. Heel kort, want zijn mening was nogal pertinent. Heu! Rutte d’r uit, Rutte d’r uit, Rutte, Rutte, Rutte d’r uit! Ik ken Rutte wel ergens van. Is dat niet een Dordts drankje? Ik vroeg hem, wat ie voor Sinterklaas wilde. Heu! Zwarte pieten d’r uit, zwarte pieten d’r uit, zwarte, zwarte pieten d’r uit! Oké, bedankt man! Piep, piep, piep.

Goed, hoe dan ook. Dinsdag de 18e trek ik ook een geel hesje aan. BHV-bijeenkomst. Zeggen ze daar tegen mij Hee, geel hesje, pak jij die pop eens ff lekker op z’n bek! Dan zeg ik terug: Geel hesje is metonymia, colbertje. En wat u, campingsmoking, bedoelt is mond-op-mond beademing. Mag ik er eventjes langs? 

Heerlijk toch, lekkere hachee met een uitje erbij! Uitje erbij? Waar hebt gij het over, Van Hoon? Quo vadis vandaag? Jij met je uitjes altijd. Nee, nee, nee. Gisterenavond ben ik meegenomen door mijn schattige mentorleerlingen. Ze namen me mee naar Portobello, een of andere Italiaanse tent in de stad hier. Ze waardeerden mijn hulp en ondersteuning zeer en wilden dat nu eens tot uitdrukking brengen. Ik mocht zelf een pizza kiezen, maar ik mocht geen alcohol bestellen. Nou weet je nooit wat er in een icetea zit, maar ik ben niet van de alcohol. Mijn drankje is melk! Zelf bestelden ze ook geen alcoholica om zeg maar solidair met mij te zijn. Het kwam diep uit hun hart en ze offerden het laatste avondje leren voor een herkansing grootmoedig op.

Kijk, met zulke grandioze mentorleerlingen ben ik nou zo ontzettend in mijn nopjes, oké, in mijn noppen dan. Ik heb de avond van mijn leven gehad. Zeker toen ze Pino, niet die blauwe vogel, maar de eigenaar van Portobello, bij mijn tafel bestelden om Italiaans met mij te spreken. Ik mag graag mijn kennis op dat gebied showen. Een soort van magister doctus, zeg maar. Voor Pino ben ik de "professore" optima forma. Sorry voor het Latijn. Over Latijn gesproken. Als ik vandaag wat merkwaardig oog, zo rond het middenrif, dan komt dat door alle veren die ze me gaven over mijn lessen Latijn.

Wat ik ook zo tof vond was dat de paar deugnietjes niet onder hun vrijdagmiddag strafsessie uit probeerden te komen. Kijk, dat vind ik nou sportief.

Ik wil ze allemaal bedanken, ook degenen die helaas verhinderd waren. Ik heb genoten van de gesprekken, de vragen, de twinkelende ogen, de kushandjes (ja ja, ik wist niet wat ik zag!). Achteraf kreeg ik van de oudere gasten te horen wat een keurige leerlingen ik toch bij me had. Dat hadden ze "in deze tijd" niet meer verwacht. Keurig, voorkomend, beleefd, aardig, vriendelijk, hongerig ook (vrijwel alles ging schoon op), belangstellend, gewoon echte JDW'ers! Ik gaf ze groot gelijk en zei: tot over vier maanden!

We hadden allemaal te doen met onze jongste collega Rody, vanavond bij de Griek tijdens ons viermaandelijkse etentje, van ons illustere instituut JdW au bain-marie. Tijdens het naar binnen werken van de kilo’s brood met tzatziki, de varkenshaas, de ossenhaas, de lamshaas, de frisdrank en de koffie meenden we bij hem enige belangstelling te ontwaren voor een heel ander type haas. Die stond alleen niet op de menukaart, maar achter de bar. Je probeert zo’n jongen dan te steunen door hem te laten weten dat je met hem mee leeft. Nudge, nudge, wink, wink. Vroeger zelf ook meegemaakt, dat soort dingen. Leuke neutrale naam bedacht voor het voorwerp van zijn verering. Ik niet, hoor! Zo ben ik niet. Mijn naam is haas.

Neem van mij aan: niets is zo leuk als de wazige blik van iemand die je hint niet begrijpt. In de les vrij gebruikelijk, bij een etentje aangenaam tijdverdrijf. Toch help je dan, in dit geval door allerlei associaties met hazen te debiteren. Haas, het fijnste en meest malse stukje vlees, toch?

Rody bleef raden. Zijn eten werd koud, de blikken van de mee-eters steeds meewariger, die van de arme man almaar gepijnigder. Wij dachten nog: een slak op de goede weg wint het van een haas op de verkeerde weg. Laat hem maar. Niets overhaasten. Misschien dat hij eerst even had moeten kijken hoe de hazen lopen.

Voortaan, dus vanaf nu, zal ik, de ik-persoon, de teksten (enigszins samenhangende verzameling letters) op Superlatijn, een zeer goede site voor Latijn (dooie taal, alleen in de kerk (gebouw met toren waar gebeden wordt) gesproken), eenvoudiger (meer simpel dan simpel) maken. Bij mij, dus dezelfde ik-persoon, heeft het idee (plan, gedachte) postgevat (jee, hoe ga ik dat uitleggen? Laat ook maar!) dat Griekse (onleesbare) letters (die dus samen een tekst kunnen maken (enigszins samenhangende verzameling letters)) té moeilijk (tegenovergestelde van makkelijk, simpel) zijn.

Nou, leuker kan ik het niet maken, en makkelijker ook niet echt. 

Stem? Stemmen! Speciaal voor mij hebben Emma Clark en Ruben den Hollander een selfie/ussie gemaakt in Tel Aviv. Ga ik naar die geboortejaren kijken, zijn ze 35, 36! Ik zie ze nog zo voor me in de les. Facebook heeft nadelen, maar dit is toch wel een groot voordeel. Stemmen uit het verleden, ze zijn vrijwel te horen!

Wat een gekke tekentjes, Van Hoon! Gekke tekentjes? Dát is nou Grieks in het wild. Oud-Grieks weliswaar, maar toch Grieks. Of het ook nog iets betekent? Slimme vraag! Had ik niet zien aankomen. Gewenning, hè. Oké, voor de enthousiaste Hellenofielen (Google adviseert me hier Heliofielen, zonaanbidders) hier een vertaling. Weet je nóg niks, maar ook dat went. "Alles stroomt en niets blijft." Nu moet je intelligent kijken en suggereren dat de diepere gronden van deze spreuk voor jou geen geheimen kennen. Gebeurd? Was het moeilijk voor je, intelligent kijken?

Wat bedoelde de knakker die dit bij elkaar verzonnen heeft? Het is iets ingewikkelder dan je denkt, en ook dan ik denk, maar stel je voor dat je bij de Maas staat. Rotjeknor. Je bent net bij een voetbalwedstrijd geweest van de plaatselijke FC (heet geloof ik anders, maar voor het idee). Je kijkt naar het voorbij kabbelende water, terwijl je lui achterover op een bankje een broodje frikandel naar binnen werkt. Jointje erbij, anders word je nooit rustig en verslaafd aan iets. Preventieakkoord is wel aan mij besteed, hoor.

Nou, het is allemaal water hè, dat je daar ziet? Je kijkt vast naar één punt, want ja, je bent zo stoned als een Vlaamse papegaai. Nou, dat stipje water is niet hetzelfde water als wat er tien seconden geleden langs stroomde. Het is wel water, het is wel Maaswater, je kunt er wel in verdrinken, maar het is niet exáct hetzelfde water. Je weet het, maar je vindt het te belachelijk - helemaal te gek, man! - om serieus over na te denken. Het water stroomt door en het is niet hetzelfde. Yep! Het blijft dus niet. Zeker! Goed begrepen. Natuurtalentje.

Zo is het ook met tradities op deze aardkloot. Ze veranderen en ze blijven niet, terwijl je toch zo op het oog geen verandering ziet. Nou, tegen de tijd dat wij onze kat Melas wit gaan schilderen of hem een zebra-outfit geven, moet je ons maar eens aan ons jasje trekken en vragen of wij last hebben van πάντα ῥεῖ καὶ οὐδὲν μένει-itis. Wel goed uitspreken dan, hoor. Anders begrijpen wij het niet.

Panta rei (eigenlijk rhei, maar laat maar) kaj oeden menei.

Kun je zonder extra kosten aan mij te betalen aan de kersttafel gebruiken. Als ze je, terwijl je een glas wijn (ik melk) naar binnen giet, vragen of je nog een leuke anekdote hebt, kun je zeggen. Ja, heb ik ja. Wil je hem horen? Altijd scherp op de vraag blijven letten natuurlijk! Deze wijn (melk) die ik nu drink is niet dezelfde als die je me nu gaat bijschenken. Wist je dat? En dan zet je je meest eerlijke, serieuze en vooral ook nuchtere gezicht op, wacht je tot er een stilte valt en dan zeg je

πάντα ῥεῖ καὶ οὐδὲν μένει, mensen. En zo is het maar net. Zalig Pasen alvast. 

Een aantal keer per jaar hebben we een toets. Zo ook vandaag. Deze was heel makkelijk. Ik heb nog nooit zo'n makkelijke toets gezien. De leerlingen willen een moeilijkere versie, omdat deze veel te gemakkelijk was.

Ik zag bij het openslaan van de toets de gezichten veranderen van gestrest naar volledig ontspannen, van zorgelijk tot gniffelend, van frustratie tot pure opluchting. Zo makkelijk was die toets. Echt niet normaal. Dat maak je bij Latijn niet mee. Daar hebben we volgende week een leuke moeilijke toets voor. Ze moeten toch het idee krijgen dat ze een inspanning moeten leveren, niet?

Maar goed, een moeilijkere toets. Gaan we regelen. Morgen. Service van de zaak, van toets tot toets, van opgave tot antwoord, van vraag tot bespreking. Komt helemaal goed.

Wat is dat nou weer? Hoodie bedoel je? Om lekker incognito door de school te waggelen? Man, ze herkennen je aan je loopje, je flinke postuur, je humor, niet aan je haren hoor! Dus die hoef je ook niet onder een hoodie te stoppen. Ho! Die! Bedoel je dat dan? Ik bedoel die middelste van die mooie vrouwen. Ho! Die! Die is van mij. Zoiets? nee joh. Hodie is Latijn in het wild. Het betekent vandaag. En ik wilde iets schrijven over vandaag.

Vandaag was mijn rustdag. Geen lessen, lekker bijkomen van alle drukte van maandag en dinsdag. Even goed achter spijbelaartjes aan jakkeren, wat proefvertalingen nakijken, wat relaxte gesprekken voeren, beetje leuteren met collega's, pijltje gooien (Barney stopt, en wie volgt hem dan op? Nou, nou? Postuur? Hoofdhaar? Waggelgang? Nog meer hints?). Maar niets van dat al.

Ik ben bekaf. Morgen even bijkomen. Heerlijk twee blokuren, en tussendoor zware gesprekken. man, man, man, wat word ik daar toch weer blij van! Goed dat Frankie er is: die zegt tenminste aardige dingen tegen me. Over mijn postuur, ja. En mijn haar, ja. En mijn humor en taalvirtuositeit ja. En in die waggelgang haal ik dan sympathiek als ik wil overkomen een giftig bakje prut voor hem. Zo ben ik.

Joh, ik heb qua voetballen aan vijf minuten genoeg! Vrijdag tegen Frankrijk mis ik de Panenka niet en gisteren tegen Duitsland waren de laatste vijf minuten ook al genoeg. We wonnen - the German way - en nu zijn we er bijna. Waar precies moet ik nog eens nakijken bij Arjen Lubach: https://www.youtube.com/watch?v=elG7bKMWhB0.

5 minuten

Joh, ik heb qua voetballen aan vijf minuten genoeg! Vrijdag tegen Frankrijk mis ik de Panenka niet en gisteren tegen Duitsland waren de laatste vijf minuten ook al genoeg. We wonnen - the German way - en nu zijn we er bijna. Waar precies moet ik nog eens nakijken bij Arjen Lubach: https://www.youtube.com/watch?v=elG7bKMWhB0.

Ja, ja. Dat wist er niet eentje. Ik speculaas op de beurs. Ik irriteer me aan moeilijke woorden. Dat besef ik me in enen. Ik word er paranoia van. Dus ik hou me niet met taal bezig, maar op de beurs. Dat gedoe die ik daar allemaal tegenkom, daar licht jij niet wakker van, maar hun wel. Me zus en me zo, ik speculaas lekker. Zo. En nou té. Thé. tee? Nou ja, bruin water met m'n zakkie d'r in. Speculatie erbij en ff lekker leggen.

Kijk ik vrijdagavond naar Midsomer Murders en naar Silent Witness en heb een leuke avond. Ik weet dat het Nederlands elftal voetbalt tegen Frankrijk, maar besluit alleen de laatste vijf minuten te zappen naar NPO1. Nou, nou, nou! Nederland, ook echt in het knaloranje, blijkt tegen de wereldkampioen met 1-0 voor te staan. Krijgen ze in de extra tijd nog een penalty (noemden wij vroeger een pinantie) ook. Ongetwijfeld verdiend: het zijn ook af en toe bruten, die Franse verdedigers. Strafschop! Yeah!!! Een stiftje, een Panenka (wat een prachtig voorbeeld van eigentijdse metonymie: een product krijgt de naam van de maker!). Voor het origineel: https://www.youtube.com/watch?v=Bd1Hr96IenI

De kranten lyrisch de volgende dag, alles op internet, inclusief de Duitse en Franse media, lovend over het herrezen Oranje. Op school morgen zal het niet anders zijn. Zelfs Roger niet negatief over Blind! Nou, dan is er echt keigoed gevoetbald! De massa in de Kuip was aan het pogoën. Ik wil dat ook bij mijn lessen Latijn: pogoënde leerlingen. Dan kan de verwarming een dagje uit.

In de krant kregen de spelers punten. De Nederlandse spelers haalden een gemiddelde van een 7, 7 en een half zoiets, en de Fransen kwamen laten we zeggen op het gemiddelde van een doorsnee proefvertaling Latijn. Voor de Chinese overheid, die ook punten uitdeelt aan burgers, of punten aftrekt, zouden de Oranjevoetballers goede zaken doen, terwijl de Fransen een klein celstrafje of een niet gegeven vergunning voor een feestje zouden moeten vrezen.

Zit ik daar met een herhaling van MIdsomer Murders op BBC First en een lange, niet super spannende aflevering van Silent Witness. Keuzes. Ze pakken niet altijd optimaal uit. Maandag tegen Duitsland. Maar ja, dan mis ik Radar én Bed & Breakfast.

De grote intocht is begonnen. De een na de ander meldt zich aan als vriend van superlatijn. Ik ben helemaal blij. Een andere intocht? Geen idee. Van wie dan? Sinterklaas? Hè? Wie is dat? Die kerel van die stints heet toch geen Klaas? Rode hoed op? Met een kruis? Ja, dat heb ik ook. Staf in zijn hand? Hee, hallo! We zitten hier geen dubieuze site te promoten, hè! Groot boek onder zijn armen? Op een paard? Turnt ie? Als ie d'r maar niet af stuitert dan. Lange witte baard? Zak? Sjonge, jonge, zo kan ie wel weer. Pepernoten? Hatsjoe! Strooigoed? Het is nog niet aan het sneeuwen! Eerlijk. Ik heb geen idee wie je bedoelt. Ik ga lekker tv kijken. Zaandam is op tv. Altijd graag willen zien.

Helemaal leeg. Het lokaal? Nee. Het hoofd? Nee? De buik? Ook. Het pak halfvolle melk? Nope. De bomen? Nog niet. Mijn portemonnee? Altijd, maar wie heeft nou nog een portemonnee? De batterij van mijn foon? Nee, nee, nee. Allemaal niet. Wat is dan wel leeg?

Ik zit hier bij de strafzitting. Allemaal boefjes. Allemaal met een lege gezichtsuitdrukking. Heerlijk. Ik vol, zij leeg. Ideaal begin van een weekend.

Wat ze moeten doen bij die strafzitting? Vijf keer 100 moeilijke woordjes overschrijven. Geen volksliederen deze keer. Is best veel werk, dat overschrijven. Vonden die monniken vroeger ook. Enfin, ik stel ze gerust: ik ga niet weg dan zij. Ik heb tot half 7 de tijd. Komt goed. 

Engels? Watskeburt? Van het Latijn af? Melk zuur vanochtend? Fietsband lek? No, no. That's not it. oké, ff gewoon doen, Van Hoon. Wat is er aan de hand?

Ik zit te surveilleren bij een proefvertaling in klas 6. Die van mezelf, hoor, al heeft mijn goede vriend Publius Ovidius de tekst bedacht. Hij gaat over Narcissus en Echo, in deze passage meer over Echo trouwens. Over Narcissus gesproken, narcisme is niet een gezellige aandoening. Er worden dan ook geregeld grapjes over gemaakt. Het kleine ettertje dat bij de psycholoog komt en zegt "Weet je wat me nou is overkomen? Ik dacht altijd dat de wereld om mij draaide, en nou blijkt ie om de zon te draaien!" Geinig.

Nee, die Echo is door Juno gestraft omdat ze Juno afleidde toen ze op het punt stond haar eega, Jupiter, te betrappen toen hij weer eens wat nimfen bevruchtte. Echo hield Juno net zolang aan de praat tot die nimfen konden ontkomen. Ja, de goden zijn dan keihard, Juno dus, maar in zekere zin Jupiter ook natuurlijk. De macho, de wandelende inseminator.

Nou, die schattige schaapjes in de les zijn allergisch voor huiswerk en dat doen ze dus niet. Ik ben ook schattig en straf ze dan niet. Nou ja, met een lekker ingewikkelde proefvertaling. Zie het als een wake-up call, maar dat leg ik ze later wel uit.

Spanning en sensatie? Wat bedoelen we, Van Hoon? Waar refereren wij aan? Bedoelen wij de immer spannende en opwindende les Latijn? Hebben wij wellicht een klein beetje, volkomen onterechte eigendunk opgedaan? Kunnen wij misschien uitleggen, waar wij het over hebben? Nou, nou, dat koninklijke meervoud is nou ook weer niet nodig, hoor. Vinden wij.

Nee, het zit zo. Ik ben niet zo'n hele grote voetbalfan en velen verwijten mij dan ook dat ik op basis daarvan geheel verkeerde clubs toejuich. Mwah, mihi penis erit!* Toch volg ik momenteel ademloos de laatste minuten van de beslissende wedstrijd - oké, één van de beslissende wedstrijden - van de Nederlandse voetbalvrouwen. Live.

Dat ik ademloos ben komt doordat ik net twee keer de trap op gerend ben, één keer met mijn toetje, één keer met een glaasje melk. Zo dadelijk ga ik opstaan als de wedstrijd afgelopen is. Uit respect. Dan hebben ze het hem gelapt, die leeuwinnen. Grote klasse. Rode kaart gekregen, en zich toch kwalificeren! Vrijdag en maandag zit ik met de Nederlandse voetbalmannen opgescheept, dus dit maakt veel goed. Ik bibber van emotie. Het is nu bijna zover! Nog steeds 1-1, ballen op paal (heeft toch iets mannelijks in zich) en lat. Geen probleem voor de heldinnen. Mijn heldinnen. Mijn heroïdes! Heroïdes? Shit (Faex), ik moet mijn les nog voorbereiden!

Fluit! Einde! Jippie!!!!! Feest! Thee met een koekje beneden!

* Latijn voor: Zal mij worst zijn 

De naweeën van het reünistenfeestje waren op de een of andere manier merkbaar. Waar het normaal gesproken maandagochtend over voetbal gaat, over het weer en zo, ging het nu over half zes thuis, harde muziek, plastic muntjes, kroegentochten en geslaagd. Ja, en natuurlijk over mr. Max - ik ben zo slecht behandeld - Verstappen. Er waren wat zieken, wat brakke typjes en hier en daar stond er een gezicht op onweer. Ik denk dat iedereen blij is dat het weer vijf jaar duurt.

En nu, something completely different, is er les! Ieder schaapje kan weer genieten van de heerlijke lessen Latijn, wiskunde, economie, Duits (o, nee, Duits nog niet helemaal: das kommt noch gut, einmal).

Uit de sectie klassieke talen kwam ook nog heuglijk nieuws. Nee, ik ben niet zwanger. Er mogen 4 leerlingen door naar de tweede ronde van de klassieke olympiaden. Dat is pas echt toppie tof! Twee gaan zich uitleven op een pensum voor Grieks én Latijn, en twee alleen op dat van Latijn. Wij zijn blij. Het leven is mooi, man! 

Lustrum 2018, pars ultima (Latijns voor ik lust wel 2018 glaasjes rum, de ultieme party)

Het is voorbij. Pas over vijf jaar zal er weer een reünie komen, met aanverwante feestelijke activiteiten. Gisterenavond was het feest van de reünisten. Ik was de eerste gast, want ik had gelezen dat de eerste 100 partygangers twee munten gratis kregen. Dat is toch mooi twee chocomel, in mijn geval. Ik zat rustig te genieten van wat disco-achtige sounds toen na een half uur de deuren echt open gingen. Die eerste die buiten stonden te wachten waren Xanthias en Maud. Toch lief, dat ze me kwamen steunen in iets waarvan ze weten dat ik er inwendig van gruwel, dansmuziek.

Ik had tegen Elma gezegd dat de nootjes waarschijnlijk om een uur of tien wel op tafel konden, maar het was uitermate gezellig in het Energiehuis. Mijn stem liet het afweten als gevolg van de teringherrie van de avond ervoor, waardoor je je zelf moest overschreeuwen om met andere gasten te communiceren. Big Band, leuk, gaaf, mooie zangeres, ik bedoel mooi zingende zangeres, maar in een te kleine ruimte. Verbeterpuntje.

Ik heb veel oud-leerlingen gezien en gesproken. De voertaal was Engels, toen het ging om wat ze deden. Dat vroeg ik aan de dertigers. De reünisten die net een paar jaar van school zijn bleken nog bezig met hun studie en waren, de een wat meer dan de ander, gevorderd tot en met Bachelor en Master. Een enkeling deed een boekje open over hoe hij de JDW-periode doorgekomen was. Die dachten dan dat ze heel wat onthulden, maar het meeste wist ik al. Van knetterstoned in de les zitten tot op de brommer naar Rotterdam proberen te rijden tijdens schooltijd, ach. Ik lig en lag er niet wakker van.

Een aantal reünisten, uit verschillende lichtingen, heb ik drie kenmerken van het JDW gevraagd. Dat heeft zich verspreid, want aan het eind van de avond zei er eentje tegen me, biertje in de hand: Zeg kerel, moez, moe, moet zje, je, mijijijijij niet vagen, vragen, hik, welke zdrie, drie zingen, dingen ik eh ken, ken, kenmerkend vond van zhet, het ZJDW, JDW? Ik schatte in dat het antwoord mij te lang ging duren en vulde vast wat voor hem in. Hoefde hij alleen maar te zeggen: Zjaaa, zinderzdaad, kerel, beilo, man! Zje heb, zgelijk. Kolere! Ik noemde grote vrijheid, overgaand in grote kansen, lichte vorm van chaos en ook nog een groot hart en veel begrip voor leerlingen en hun problemen. Hij was alweer ingepalmd door een reüniste die hem bij de bar een poosje lang lekker op zijn bek pakte. Ik besloot het moment niet af te wachten tot ze samen het backstagekamertje opzochten en besloot de enige aanwezige collega, Jeroen, (Rody en Jelle waren er wel, niet als collega's, maar als reünisten) gedag te zeggen, sterkte te wensen tot vier uur en op huis aan te gaan. Met alleen vijf chocomel achter de kiezen vond ik mijn vehikel binnen de drie minuten.

Kwart voor twaalf stommelde ik binnen, thuis. Alle nootjes op.

Ik was gevraagd. Vandaag was er enorme behoefte aan mij. Op zich geweldig voor mijn ego, dat de laatste tijd wat ondergesneeuwd raakt. Enkele oud-leerlingen wilden mij de hand schudden, diep in de ogen kijken en alsnog het afkijken opbiechten. Maar verreweg de meesten kwamen met een schoon geweten. Ze waren voorkomend, informeerden naar mijn welbevinden en aaiden mij bij wijze van spreken over mijn bol als ik hun naam niet meer wist.

De reünistenclub had mij gevraagd te schaken. Altijd leuk, moeten ze gedacht hebben. Schaken, je wordt ermee naar het JDW gelokt op de Open Dag en je wordt ermee afgeserveerd op de zoveelste reünie. Ik had snelschaken aangeboden, zelfs een snelschaakklok geleend, omdat dat de minste tijd zou kosten. Dan kon iedereen toch gewoon met oud-klasgenoten bijpraten. Ja, moet Kees gedacht hebben, schaken, zei Marc. En het was iets met een S. Weet je wat, zet maar Marc de Hoon, SIMULTAAN schaken op die affiches. Sta ik daar om 3 uur voor lokaal 111, me geestelijk voorbereiden op tien, twaalf potjes blitzchess. Zit het hele lokaal vol! Allemaal wachten om zo snel mogelijk van het bord getimmerd te worden. Tja. Wat doe je dan? Borden en stukken laten halen en timmeren met die hap. Ik kan het nog. Daar wil ik het maar bij laten.

Vanavond, kutjeknor over 12 minuten al, begint het feest! Of ik ook kwam. Nou, weet ik niet, zeg ik eerlijk. Oké, tot vanavond dan, meneer. Haha, maar een paar durven jij en Marc te zeggen. Ik ga kop of munt doen, hier thuis. Is het kop, dan hijs ik mijn vermoeide lijf op de fiets richting Energiehuis. Is het munt, dan lig ik over een uur in mijn mandje. Ja maar, meneer! Denkt u dan niet aan ons? Ja hoor. Maar je wil niet weten wat...

Edepol (Latijn voor f***it), kop. 

Gisteren heerlijk dagje in Rotjeknor doorgebracht. Met acht mensen in team 3, onder wie een paar jonge honden, nou dat is wel goed gekomen. Oké, we eindigden achter Rody, maar die werd dan ook door 7 vrouwelijke collega's tot grote hoogte gestuwd. Gisterenavond onder een mega luid muziekachtig iets gegeten en gedronken. Helaas mocht er geen melk geschonken worden. Veel collega's waren op het feest, mét hun partner. Leuk om te zien hoe je dan voorgesteld wordt. Al die namen even onthouden en dan zo eens af en toe in de wandelgangen op school zeggen: Hee, alles goed? Met Roeland ook? Stan oké? Alexander, chillt hij nog een beetje? Komt helemaal goed.

Vanmiddag de reünie. Ik moet zeggen, als het over namen onthouden gaat, dát zal vanmiddag wat lastiger zijn. Er komen geloof ik ruim 765 oud-leerlingen. Die van vorig jaar ken ik nog wel van naam, die van het jaar daarvoor moet ook nog wel lukken. Maar langer terug, mwah, dat wordt een uitdaging. Ik hoop dat ze stickers dragen met hun naam erop. Doe ik voor de zekerheid ook maar.

Tot zes uur ben ik wel onder de pannen. En daarna? Geen idee. Tot 9 uur wakker blijven denk ik. En dan eens kijken of ik wel naar het energiehuis ga voor een spectaculair feest. Voetjes van de vloer. Ahum. Ja. Voetjes van de vloer ja. Pootjes op salontafel, imposante reet op m'n luie stoel en Flikken Rotterdam terugkijken. Jee, Van Hoon, je bent echt een ouwe softe lul zeg. Waarop ik dan weer kan zeggen: je pars pro toto klopt niet helemaal.

Zeker, zeker. U leest het goed. Kroe - gen - tocht. De enige kroegentocht die ik ooit gedaan heb was omdat wij het vrijgezellenfeest (bachelorparty, stag party?) georganiseerd hadden voor onze beste vriend Edwin. Wij woonden nog in het altijd prachtige en uiterst levendige Zwijndrecht waar ik mijn buurman zo gek had gekregen een boerenkar te regelen. Daarop werd Edwin dan als een soort van Obelix met Mickey Mouse-oortjes van kroeg naar kroeg gevoerd. Mijn buurman Jan op de trekker (tractor) ervoor, zo door half Zwijndrecht. Edwin mocht melk drinken - zo kom ik onder andere aan mijn afwijking - en wij mochten wél aan het bier. Het briljante idee erachter kan ik me niet meer herinneren: daar heb ik door een overdosis melk een soort van Korsakov aan over gehouden. Dat hij nu tevreden moest zijn met iets onschuldigs om daarna zijn onschuld volledig kwijt te raken aan Véronique, zoiets zal het geweest zijn. Aan het eind van de kroegentocht mocht hij, in dezelfde uitdossing op het schuurtje - je leest het goed, óp het schuurtje - een lesje Latijn geven. Hij is daarna echt leraar klassieke talen geworden, dus het heeft er nogal in gehakt bij hem. Waarvoor bij dezen onze verontschuldigingen. Ach, de gymnasiasten hebben er wel een puike leraar klassieke talen bij gekregen!

Goed, kroegentocht. Wat is de link met het heden, Van Hoon? Nou, gisteren hadden onze lieftallige leerlingen uit de bovenbouw een geregisseerde kroegentocht. Nadat de onderbouwers des ochtends een Vossenjacht hadden gedaan en diverse wonderlijk uitgedoste collega's ontdekt hadden (zie https://www.youtube.com/watch?v=yQuu1p2A57E) was het des middags de beurt aan de bovenbouwers om aangenaam bezig gehouden te worden. Zij mochten geen lessen bijwonen op school, in een lokaal: dat was ten strengste verboden. Nee, in een aantal horecapanden in het Dordtse werden grote groepen leerlingen gastvrij ontvangen, waarna zich voor hun ogen en oren een aantal kroegcolleges ontvouwden en ontrolden. Zo zat ik samen met Rik in Het Magazijn, ergens in de Voorstraat. Wij mochten de leerlingen ontvangen, hen een rood plastic polsbandje geven met de originele tekst JDW 765 jaar of zoiets, én een muntje geven voor een consumptie. Iedereen blij, ook de plaatselijke middenstand dus.

In Het Magazijn werden twee kroegcolleges gegeven. Simon had zelf Spartaanse bloedsoep gemaakt en vertelde daar een prachtig en aanstekelijk verhaal over. Alle ingrediënten passeerden de revue, zodat alle aanwezigen nu zelf thuis bloedsoep kunnen fabriceren. Leuk ideetje voor het kerstdiner misschien? Pasen past er, vind ik zelf, meer bij, maar dat duurt nog zo lang. Na afloop stonden de leerlingen in rijen om een schattig klein plastic bekertje bloedsoep naar binnen te mogen gieten. Kleine Dracula'tjes allemaal. Vampiertjes in de dop.

Ook Karen en Jeroen gaven een kroegcollege ten beste. In hun geval betrof het een BiNaSk-wetenschapsquiz. 18 vragen in een Socrative-setting en dan mochten de leerlingen over - hoe zeg ik dat nou netjes? - allerhande onderwerpen 20 seconden nadenken. Het ging over colablikjes, ingehouden scheten, in potjes opgesloten scheten, schaamhaartransplantaties, copulerende bonobo's, gewichten van pakken volle en magere melk. Yeah, melk! Voorwaar, een echt kroegcollege. De gasten in het etablissement kwamen met hun rode oortjes hun lunch steeds dichterbij consumeren.

De kroegcolleges waren geweldig. Ook in de andere horecagelegenheden verliep alles prima. Fama est. We moeten nog even op school de koppen bij elkaar steken wanneer we alle opgestoken informatie gaan toetsen en welke weging die toets dan krijgt in het PTA. Komt goed.

De avonds mocht ik als gerenommeerd surveillant bij het leerlingenfeest zijn. De dresscode was iets met wit, want ik zag wel erg veel van die kleintjes en ook van die grote lobbesen met een smetteloos wit shirt aan. Zelf vond ik dat ik goed op moest vallen dus had ik donkere kleding aan. Drie collega's bediende de blaaspijpjes. We checken altijd of er nog onnozelaars tussen zitten die vóór het feest alcohol genuttigd hebben omdat dat tijdens het feest niet mag. Wij hadden een slechte avond. Score nul komma nul, meen ik me te herinneren. Maar ja, Korsakov hè.

Gisteren hees ik mij voor het avondgedeelte in een colbertje. Mooie klassieke stropdas erbij (en ja, helaas staan op een klassieke stropdas wel eens schaars geklede vrouwen. Kan ik niks aan doen), voor de zekerheid even gevraagd of de combinatie wel kon en toen getweeën met de 1 euro-kaartjes richting Kunstmin. Sommigen zeggen dé Kunstmin, anderen hét Kunstmin, weer anderen dat theater in Dordt, kom, hoe heet het ook al weer? Ik zeg gewoon Kunstmin. Wat was er in Kunstmin? De aftrap voor het lustrumfeest, de opvoering van de Ifigeneia in Aulis. Vinden wij scholieren en leerkrachten dat nou een lekker en geinig begin van een feest? Nee, wij gymnasiasten vinden dat een waardige aanvang van het 765e verjaardagsfeest van ons JDW.

Ik heb een prachtige avond gehad! De leerlingen die speelden waren uit verschillende leerjaren bijeengebracht door mijn collega's Paula en Asja. In mei begonnen zij een uithoudingsslag die culmineerde in een dubbele voorstelling van de Ifigeneia in Aulis. Een super groot compliment aan deze twee krachtpatsers!

Sami speelde de sterren van de hemel met zijn dubbelrol van Ria, wasvrouw, en Agamemnon, de trotse Griekse legeraanvoerder die met zijn zeilschepen uit wilde varen naar Troje. Daar wilde hij de door Paris geroofde Helena ophalen om haar weer terug te bezorgen bij zijn broeder Menelaos (meeslepend gespeeld door Maarten), die zich de mooiste vrouw van de wereld had laten jatten. Er waren veel problemen, maar het voornaamste probleem was dat er geen wind stond in Aulis, vertrekhaven. Bij zeilboten toch een redelijk essentieel manco. Agamemnon moest, om de wind weer te laten waaien, zijn eigen dochter Ifigeneia offeren aan Artemis. Hij verwachtte dat zij, maar ook haar moeder Klytaemnestra het met dat idee niet helemaal eens zouden zijn en dus had hij moeder en dochter naar het Griekse legerkamp gelokt door Ifigeneia (mooi onschuldig vertolkt door Amanda) voor te spiegelen dat zij daar met Achilles, de Griekse held bij uitstek, mocht trouwen. Tja, wie wil dat nou niet? Jelmer als Achilles, het was geweldig om te zien! Spierbundels kweken bij de sportschool om Achilles te kunnen spelen. Hij deed het vol overtuiging. En te oordelen naar het hysterische gegil uit de zaal bij zijn optreden zal hij zich binnenkort wel een idolenstatus aanmeten en in ieder geval niet lang vrijgezel blijven.

De vrouw van Agamemnon, Klytaemnestra, werd met veel beleving gespeeld door Faye. Een statige, enigszins vileine koningin in een prachtige rode jurk. Ik kon het me ineens voorstellen, Klytaemnestra die Agamemnon bij terugkeer van de Trojaanse oorlog tien jaar later pseudo hartelijk ontving, uitnodigde voor een lekker badje om de spieren eens goed los te maken en hem vervolgens lek prikte met een mes, zodat ie de eeuwige diepte in zonk. Faye was fayenomenaal.

De doorlopende verhaallijn speelde in de wasserette, waar behalve de op sensatie beluste Sami ook Anne een hoofdrol voor zich opeiste. In sappig dialect, Rotterdams volgens mij, las zij als wasvrouw Tien (Tiny) de "Syrische" vreemdeling (Megan, die haar rol overtuigend en in het Engels speelde) de les. Hier en daar lichte anachronistische verwijzingen naar hedendaagse vluchtelingenproblematiek. Heerlijk! Ik heb Anne nog nooit zo veel achter elkaar horen zeggen. Af en toe een beetje grof taalgebruik, een mjammie rol. Dochterlief Fie (Sofie) met koptelefoon op werd met bezieling gespeeld door Lotte. Heerlijk muziek luisteren terwijl je moeder de was staat te doen.

Uiteindelijk liep het natuurlijk allemaal niet goed af voor Ifigeneia. Om haar vader uit de problemen te helpen, maar meer nog om de Griekse manschappen, wat zeg ik heel Hellas te helpen besloot zij akkoord te gaan met haar offering. Aan de wil van de goden kon je niet ontkomen. Dat zij uiteindelijk van het hakblok verdwenen bleek, becommentarieerd door één van de twee mee spelende docenten, Jan-Willem, ach, het maakte er een mooie cliffhanger van. In de tijd van Euripides was dit al een issue. Nu dus weer. Hoe bedoel je, actualiseren?

Ik heb een indrukwekkende voorstelling gezien. En met mij vele oud-collega's, huidige collega's, oud-leerlingen, leerlingen, hun ouders, hun opa's en oma's, Thomas was levensecht als oude man, die moeite had zijn bed uit te komen. Brechtje, pop in haar hand, bijna nog duimend, was ontroerend als Orestes, jonger broertje, van Ifigeneia, Ifi. Zie Rémy voor je, in oude lompen, geheimen prijsgevend zoals niemand anders dat kan. Voeg aan het geheel een fantastisch schoolorkest, Panta Musica, toe, zoals gebruikelijk zeer gedreven gedirigeerd door Saul, voeg een serie helpers toe van Musae, voeg mensen toe die hielpen met de grime, met de aankleding, met de decorwisselingen, met alles, en iedereen zal begrijpen dat het lustrum van onze school niet mooier en passender had kunnen beginnen.

Ik kwam, ik zag, en ik ben apetrots.

Helemaal niets. Geen zuchtje wind. Geen leerling in de buurt. Geen gedoe, alles rustig, helder en sereen. Dat belooft niet iets goeds. Zoveel ben ik de laatste jaren wel te weten gekomen. Er zit iets aan te komen. O ja, het grote Smurfenfeest. Smurfen? Nou ja, iets met een u er in. Lustrumfeest, dat was het.

Morgen gaat een menigte collega's de leerlingen in de onderbouw misleiden. Nee, niet via de gebruikelijke lessen, nee. Er is een vossenjacht georganiseerd. Diegenen die denken dat zij zich dan tooien in een onopvallend, camouflerend groen gewaad, een geweer om hun linkerschouder hangen en dan een onschuldig beestje met een dikke rode pluimstaart af gaan schieten, die moet ik teleurstellen. Zo zijn zij niet, mijn lieve collega's. Ik wel, zij niet. Ik noem al mijn - ehm, hoe zeg ik dat diplomatiek? - bewerkelijke leerlingen liefkozend pluimstaartje. Ze hebben geen idee, wat ik dan bedoel. In de les ook niet, maar dat is different cookie. Mijn jachtgeweer is overigens in deze metafoor, bijna allegorie inmiddels als ik hier nog langer over door lul, mijn kanonnade van woorden en woordgrappen, niet een echte Winchester.

Degenen die het woord vossenjacht associëren met rijkdom, namelijk dat meneer Vos van geschiedenis en mevrouw Vos van de administratie (niet met elkaar getrouwd, al bestaan die wel: meneren en mevrouwen Vos die met elkaar getrouwd zijn, maar die op het JDW bij mijn weten niet) helemaal niet de luxe van een grote, snelle boot zouden moeten hebben, die hebben weliswaar een geestige invalshoek bedacht, maar dat was het dan ook wel.

Nee, bij deze vossenjacht tooien de collega's zich wel degelijk, maar dan in totaal onverwachte kledij. En dan zien ze er compleet anders uit dan tijdens de les. Nou, en dan moeten die leerlingen door de stad gaan banjeren en die collega's opsporen. Doen ze dat goed, dan krijgen ze als beloning een stukje puzzel. Als ze die puzzelstukken allemaal hebben, kunnen ze de puzzel oplossen. Ik hoop dat de oplossing een mooie Latijnse proefvertaling is, zodat ze enerzijds het idee hebben dat ze gewonnen hebben en anderzijds lekker bezig blijven met het vak, die vrije dagen.

In de middag is er voor de bovenbouw de zogenaamde JDW-on-tour. De naam alleen al bevestigt mijn idee dat alles in het Engels moet. Wat gebeurt er feitelijk in de JDW-on-tour? We sturen de leerlingen alle kroegen en café's van Dordt af. Dat willen we normaal gesproken niet en dan doen de leerlingen het toch. Nu houden wij, zo is het idee althans, de regie. In die kroeg krijgen ze een aardigheidje en een college van een collega. Over de onderwerpen ga ik niets verklappen, en dat komt onder meer doordat ik die ook niet allemaal ken. Ik mag zelf met een collega biologie ergens in zo'n tent gaan zitten. We gaan checken of alle leerlingen er zijn (haha, vrij! Mochten ze willen, vrij!), drinken een melkje, werken een van thuis mee gebrachte boterham met kaas naar binnen en luisteren twee keer naar het zelfde college, van dezelfde collega. Ik zou zeggen, veel beter kan het op een druilerige donderdagmiddag niet worden.

Zoals iedereen weet ben ik een enorm feestbeest. Met de nadruk op enorm. Nou, komende week kan ik mijn lol op. Onze school bestaat om en nabij 765 jaar en hoewel dat geen mooi rond getal is gaan we die verjaardag toch vieren. Of wij nog ideeën hadden was de vraag. Ik ben dan niet te beroerd om mee te denken, dus ik had het idee tijdens de lessen taarten uit te delen, met daarop 765 kaarsjes. Per taart. Dat ging niet door, want zulke grote taarten waren niet te krijgen. Flauw excuus, maar oké.

Een ander idee was om met z'n allen een escape room te bezoeken. Kon ook al niet. De Gamma compleet ontruimen om daar een leuk JDW-feestje voor 950 man te doen, daar wilde men niet aan beginnen. Ik dacht dat bij de Gamma alles mogelijk was?

Nou goed. Het ene na het andere idee rolde uit mijn mouw, natuurlijk. Van een besloten party met alleen maar alcohol (om de alcoholtesters te sparen) tot een safari groepsarrangement op Curacao, het was allemaal te ingewikkeld. Net een mummie. Een verkleedfeest en dan sportieve activiteiten om geld op te halen voor een goed doel? Nee, nee! Kon echt niet. Geld moest naar de basisschoolleraren en niet naar een goed doel. Dus ik zeg zo langs mijn neus weg: is het niet aardig om dan voor de onderbouw een soort van vossenjacht te organiseren en voor de bovenbouw iets van een JDW-on-tour? Toneelstukje voor de cultuurminnaars, wat wij gymnasiasten toch per definitie zijn, en dan een hapje en een drankje voor de personeelsleden, maaltijdje erbij, dansfeestje erbij (eigenlijk mijn enige slechte idee) en dan zet je in het weekend de deur van de school gewoon open. Eens kijken wie er binnen wandelt.

Nou, en dat is het geworden.

En toen werd ik wakker. Feyenoord - VVV Venlo was net afgelopen. Het was al donker, in de Kuip ook. Ik was in slaap gesukkeld op mijn luie stoel. Kat op schoot en dromen maar! Ik? Joh, ik verzin geen leuke dingen. Mijn collega's, díe verzinnen leuke dingen! Ik kom niet verder dan een gezellige proefvertaling over de dood. Cicero. All time favorite. Maar ik doe wel mee, aan al die leuke dingen bedoel ik. Het blijft toch een feestje, 765 jaar oud worden.

Zit ik even naar te luisteren. Mooi liedje toch. Gisteren Bohemian Rhapsody gezien. Grappig dat het achteraf over de overbite van de twee heren ging. Wie had de grootste? Dat spelletje spelen mannen wel vaker met auto's, speedboten, borsten van de bedgenote en niet te vergeten de pielemuis. Ik heb vandaag eens goed naar foto's van Farrokh - requiescat in pace - Bulsara gekeken, natuurlijk die van toen hij nog leefde, en naar die van Rami Malek. Nou, die hadden allebei een aardige grote omgekeerde centenbak hoor.

Leuke film ook. Wel waar voor je geld, qua lengte. Hè, gadver. Gaat het weer over de lengte.

Alles moet in het Duits nowadays, hè. Je kunt geen crossword auflösen of er komt Duits in voor. Dus ben ik nu aan het preparen voor vanavond. Ce soir dus. Ik mag los, zo aan het begin van het Wochenende. Ik word meegenomen naar een film, een pellicula. Wat ga ik vanavond zien? Houd je vast: Bohemian Rhapsody! Anybody can find me, somebody to love. Ik ga Farrokh Bulsara zien, tears in heaven.

Ik ga uit mijn dak, mijn plaat, verlies my self controle and I love it when a plan comes together.

Nein, ich hab nicht getrunken, sauf de l'eau.

O jee. Er is echt iets mis met mij. Waar is mijn melk? Waar mijn droog brood, waar mijn leerlingen?

Ik lust rum, jij lust rum, wij lusten rum. Ja, melk ook. Maar volgende week lust ik met name rum. Hoe dat komt? Ik denk omdat er festiviteiten zijn op mijn geliefde Johan de Witt. De school bedoel ik. Is er dan al enige zesdeklasser geslaagd of zo? Nee, nee. Het oudste gymnasium van Holland is dan exact 765 jaar oud! Even goed rekenen levert 1253 als stichtingsjaar op, maar toen heette de school nog geen Johan de Witt. Ehm. Nee. Waarom niet? Omdat je dan een anachronistische school zou hebben. Wat heeft de totale anarchie in de studieruimtes daar nou weer mee te maken? Goed lezen, suffie. A - na - chro -nis - tisch. Klopt niet met de tijd. Een Romeinse keizer met een polshorloge om, dat idee.

Johan de Witt was in 1253 nog niet geboren, laat staan op erg nare wijze aan zijn eind gekomen. Bijna net zo naar - maar dat terzijde - als Actaeon, over wie we nu Ovidius' verhaal met de zesdeklassertjes proberen te lezen. Dus iemand die in 1253 de school gaat noemen naar iemand die nog moet uit de spermakoker van zijn pa moet komen, die had beter de lottobriefjes in kunnen vullen.

Volgende week gaan we speciale dingen organiseren op school om het grote feest te vieren. Dat doen we elke vijf jaar. Zo'n vijfjaarlijks feest noem je ook wel een lustrum. Vandaar. ik houd jullie op de hoogte van alle spannende dingen.

Nagels? Van Hoon, wat is dat nou weer voor een titel? Gaat dat over spijkers? Een nagel aan iemands doodkist? Of kruidnagels? Heb je het daar over? Als daar vitamine C in zit, kan ik dat niet bedoelen. Jan dan? Van die politieke partij? Nee, gewoon! Een verhoond (sic!) gedeelte aan het einde van een vinger of teen. Haha. Moet verhoornd zijn waarschijnlijk. Je nagel. Nou, ja, ik mocht willen dat ik ze had. Ik knauw er altijd aan. Zeker als ik zoals nu zenuwachtig ben. Man, man. Geen nagel meer over.

Waar ik dan zenuwachtig over ben? De klassieker? Ach, wie wint die wint (u treft mij op zijn mildst op dit moment van de zondag). Morgen weer schaapjes schoppen? Nee, ik trek mijn beste schoenen weer aan, met de reeds rode neuzen. Wat het toetje is vanavond? Ach, zal wel gewoon yoghurt zijn. Reclame. Moet op. Voor het eindexamen 2023? Beetje, maar nog niet echt. Nee, ik maak me er druk over of alle klokken goed staan. Bloednerveus maakt me dat. Ik slaap er bijna niet van straks.

Eerst lekker mijn zondagse series volgen. Studie Sport, als Ajax tenminste wint, anders niet. Daarna "Ik weet wie je bent" en daarna "Zondag met Lubach". Goede mix van suspense, humor en cultuur.

Ha, ha. Was dat maar waar! Vakantie! Tot en met maandag 29 oktober 2018, 5 uur 59. Of is dat nou 4 uur 59? Of is het 6 uur 59? Ik denk dat ik vannacht maar eens met m'n klokken speel. Nee, nee! Goorlapjes! Goed lezen: met m'n klokken spéél.

Mensen, de ballen (oké, ongelukkige keuze). Ik zie jullie maandagochtend wel weer.

Nee, nee, geen MeToo. De dag die je wist dat zou komen (dank je, Alex), die ís ook gekomen. Marc en cultuur, het is als Ajax en 010, als ratio en Trump, als Govert Goudglans en Dagobert Duck. Maar nu ga ik binnenkort toch cultuur snuiven, me cultureel geëngageerd opstellen, erfgoed zoeken. Ga ik wellicht een museum bezoeken? Ik krijg het m'n strot bijna niet uit. Ja. Meerdere. Maar we gaan ook uit eten, lunch én diner. Da's ook cultuur. Toch?

Amsterdam, hoed u voor de grootste cultuurbarbaar sinds mensenheugenis. Here I come. I Amsterdam. Binnenkort in dit theater.

Soms heb je zoiets. Dan dringt het besef tot je door dat zich een gigantische kans aandient. Een mogelijkheid, die gewoon voor het oprapen ligt. In potentie niet fijn. Ik bedoel impotentie niet fijn, maar dat heeft hier niks mee te maken.

Wat is het geval? Ik zit te zoeken naar een moment voor een heerlijke proefvertaling Ovidius. Die (sch)aapjes in de zesde moeten toch eens een keertje écht zelf aan de bak! Alles overschrijven van superlatijn.nl gaat een beetje opvallen namelijk. Maar ja, tijd hè. Geen tijd dus. En wát is er maandagochtend nou juist in overvloed? Tijd! Haha, de wintertijd is ingegaan op dat moment en dan is er dus een uurtje over! Wij op JDW gaan gewoon lekker eigenwijs niet die wintertijd invoeren en zeggen dat ze om 8:10 stipt op school moeten zijn. In het Eia. Lekker groot en afkijken kunnen ze daar niet. Dan is het dus pas tien over zeven en dan zijn ze nog lekker fris genoeg voor een stuk of tien schuine versjes Ovidius. Ik zal de meest bedenkelijke tekst selecteren, want het is geinig om die blosjes op die wangen te zien verschijnen. Hum, bedoelt ie dat nou echt? Ja, dat bedoelt ie echt. Net een mens, Ovidius.

Nou, en als ze dan klaar zijn (met die tekst dus), dan begint het eerste lesuur. Keurig op tijd. Iedereen happy.

Ik vind het, al zeg ik het zelf, super. Toppie! Maar wie dit eventueel toch een minder goed idee vindt, hij/zij/het like (de coniunctivus adhortativus hier) dit bericht. Leve de proefvertaling, leve het gymnasium (binnenkort 765 jaar oud), leve de klassieke talen. Asyndetische trikolon met climax is gratis. 

Hoor de wind uit het verleden

Al ploeterend in mijn kantoor, mijn studeerkamer, oké de omgebouwde jongensslaapkamer van vroeger, word ik afgeleid. De wind blaast ongenadig hard om de hoek van ons huis, precies waar die kamer zit. Het is niet zomaar wind, het lijkt wel op een najaarsstorm. Ik kan me nu niet meer goed concentreren. Alle medicatie heb ik getest, ook halfvolle melk, zelfs een paar mandarijntjes, maar het helpt niets. Ik zit dus voor me uit te staren, er komt niets uit mijn handjes. Gelaten zit ik de volgende windvlaag af te wachten. Het geeft me wel de tijd om te mijmeren. Met weemoed terugdenken aan wat ooit was. Zoals die ene keer...

Op de middelbare school plachten wij te voetballen. Niet in de les geschiedenis, maar in de pauze. Er werden steeds teams gekozen aan het begin van de pauze. Ik kon toen ook al niet voetballen, dus het verbaasde mij dat ik steeds als eerste gekozen werd. Bij de popi gastjes, maar ook bij de niet zo popi gastjes. Wat mij tot een geweldige keuze maakte had, begreep ik later, niets te maken met mijn technische kwaliteiten, met mijn lengte, met mijn omvangrijke postuur. Nee, met mijn schoenen. Voor mij was voetballen hetzelfde als in min of meer ongecontroleerde bewegingen richting rond voorwerp schoppen. Welke kant dat ding rolde, boeien! Of ie bij de sublieme spits, Toine, terecht kwam of bij de keeper, Kees - leuke plekken in zijn ijskouwe klauwen -, dat maakte allemaal niet uit. De schoenen die ik aan had, waren degelijke spoorschoenen. Schoenen die mijn vader, werkzaam bij de spoorwegen, gratis kreeg bij zijn werkkleding. Hij had er wel eens een paar over, en die mocht ik dan aan naar school. Goed, na een kuitbreuk bij een tegenstander, na nog een zware voetblessure bij een andere opponent werd het me ineens helder. Ik werd standaard als eerste gekozen uit veiligheidsoverwegingen! Die schoenen hadden stalen neuzen. Reuze fijn bij het werken aan het spoor, maar nog veel handiger bij het voetbalspel. Ze keken wel link uit als die grote, bolle met zijn lange passen eraan kwam gerend. Dekking!! Nou, goed. Een voetbalcarrière is er niet van gekomen, gelukkig.

Zo mijmer ik wat af.

Holy kanone! Het is vakantie en ik heb er niks van gemerkt! Ik sta voor m'n geliefde JdW. Ik denk, qua voetbal heb ik vanmiddag niet veel te verwachten dus kan ik wel ff bij school langs. Allememachies! Helemaal ingericht op een reünietje. Grote flappen aan de voorkant, man, ik was van m'n apropos. Maar mensen aan het werk, ho maar. Ships! Zondag, vakantie! Schaapjesloos! Oké. Kom ik ook wel door.

Agressief vraagje hè? Komt van iemand tegen wie ik discreet vertelde dat we na vandaag vakantie hebben. Ik had even niet door dat de persoon in kwestie (nee, Frank, die was het niet!) een retorische vraag stelde en heb de vraag inhoudelijk beantwoord. Nee, klopt. We doen niks in de vakantie. Uit geluld.

Een schaker die een partij fantastisch opzet en dan weg blundert door één stomme zet. Een senior die van zijn kleinkind het nieuwste device krijgt, maar die geen sjoege heeft van elektronica. Een hardloper die op twee seconden de limiet mist voor deelname aan de Olympische Spelen. Een visser die zijn te los bevestigde bootje voor zijn ogen weg ziet drijven. Met de enorme vangst er nog in. Het is allemaal niets! Helemaal niets vergeleken bij de frustratie en de wanhoop net bij de toets wiskunde B, waar ik mocht surveilleren. Er werd gefrustreerd op de tafel geslagen, gezucht, gepuft. Ogen rolden in hun kassen naar boven. Handen gingen door de haren. Zij. Hún haren, hún handen.

Ik had me voorbereid op twee uur saai niks doen. Het waren de twee geweldigste uren van mijn surveillantenleven.

Wat niemand wist, hè, is dat natuurkunde mijn populairste vak is. Ja! Oké, sinds vanochtend, maar toch. Wat er gebeurd is met mijn verstandelijke vermogens? Weinig. Zoals gebruikelijk sta ik maandagochtend op min 6, qua energie. Maar waar ik een ontzettende kick van kreeg was de mededeling dat mijn Latinistjes, die goede, lieve, enthousiaste schaapjes met een enorme voorliefde voor Latijn én hun geweldige leraar, tijdens natuurkunde Latijn hebben zitten lopen doen. Gewoon. Omdat ze Latijn een warm hart toedragen. En mij ook. Ze willen mij niet teleurstellen en dus deden ze massaal Latijn tijdens W = F·s (·cos α), waren ze druk met Eg = -G·m1m2 / r, a = Δv / Δt en zo allemaal.

O ja, het ging om de voorbereiding op een SO. Ik ben die rakkertjes eeuwig dankbaar. Dat er toch nog een paar een 3,3 scoorden, ach, moet je maar naar natuurkunde gaan.

Life is fun, science is fun. So life is science.

Jippie!! Jee! Joehoe! Het is weer even zomer. En dat in oktober. Komende week wordt het gewoon weer 13 graden en dat is maar goed ook. De schaapjes uit de zesde kunnen dan niet klagen over de hitte tijdens hun o zo belangrijke toetsweek. Ze kúnnen wel klagen, natuurlijk! Klagen is Nederlands, dus geklaagd wordt er hoe dan ook. En dat is zo'n heerlijke achtergrondmelodie, dat zeikerige, zangerige, zagende (de alliteratie is deze keer van mezelf) gezoem, dat ik er fantastisch door slaap. Alleen niet tijdens het surveilleren. Dan waak ik en ben ik scherp en kijk ik ze de spiekbriefjes bij wijze van spreken uit de bh. Maar dat mag ik niet zeggen, dus dat doe ik dan ook maar niet.

Surveilleren, Marc? Moet je dat ook doen? Ja, correct. Dat zegt mijn moeder altijd. Ze wordt maandag 81. Gefeliciteerd, moedertje! Ach, ze leest geen Facebook. Ze heeft nog een Nokia.

Dus moet je in de pauze en bij schoolreisjes 's nachts ook surveilleren? Nee, kijk, ik maak onderscheid tussen surveilleren en patrouilleren. Surveilleren wil zeggen dat ik ervoor moet zorgen dat ze niet afkijken en patrouilleren doen we 's nachts tijdens de schoolreisjes en in de pauze. Ook het chiasme is hier van mezelf. Zoek en gij zult vinden. Overigens ga ik niet met schoolreisjes mee. Ik bewaak op school altijd het fort. Een ijsje en een cappuccino en testosteronbommen, joh, ik kan gewoon niet tegen die lucht.

Bij het surveilleren ben ik loeigemeen. Ik begin gewoon niet met uitdelen van toetsen als ze hun telefoons niet in de telefoontas gemikt hebben en als het niet stil is. Dan valt er heel gauw een gelaten stilte. Dan zeg ik ook nog eens losjes dat ze bij diagonaal kijken een verticaal cijfer ontvangen. Nou, dat kost menigeen al een minuutje nadenken, maar dan komt er op de meeste gezichten een grijns die aangeeft: maar meneer toch! U dacht toch zeker niet dat wij onze nabije toekomst gaan vergooien door snel bij de buurman te controleren of die dezelfde antwoorden heeft als ik? Ehm, ja. Dat dacht ik dus wel degelijk.

Goed. 14 oktober. nog lekker warm. Morgen koelt het af. Jammer, kan ik niet met de korte broek naar school. Altijd graag gewild. Puur voor de reacties.

SO'tje in de zesde. Heerlijk. Sommigen kijken gedachteloos op en repeteren al die jaartallen en titels. Haha, die vraag ik toch niet! Maar helemaal voel ik mij zalig sadistisch als er vertwijfeld opgekeken wordt en ik in die wanhopige ogen een coniunctivus van onvervulbare wens lees: och had ik maar! Mjammie. Had ik maar echt gestudeerd en had ik zijn document maar eerder opgezocht. Met sommigen heb ik licht medelijden, maar daar genees ik nog wel van.

Fijn weekend, lieve schatten van me. Ik ga jullie SO'tjes heerlijk nakijken. Even een paar extra rode pennen aanschaffen.

Wie niet goed begrijpen latijn, pakken woordenboek. Gaan zoeken blind paard jij en jij altijd wel iets vinden. Jou iemand zeggen jij niet goed spreken latijn, jij met woordenboek plegen moord. Kan gewoon. Wouten jou niet grijp, want wouten niet latijn. Jij zeg: Woordenboek altijd gelijk. Jij niet denken zelf, jij niet oefenen geheugen, jij bloedig eigenwijs. Als leraartje zeggen jij fout maken, jij niet fout maken, jij gelijk hebben, want jouw woordenboek gelijk.

Zo. Dit eerste les latijnse taal. Cultuur in volgende les. O nee, in woordenboek cultuur. Volgende keer wij persoonsvorm doen en zinsvolgorde. Hoognodig. Jij hoognodig? Jij daar urinetje doen. 

o solo mio (fout hoor, ik weet het). Ik kan niet zo goed zingen. Zingen is bij mij ongeveer net zo ontwikkeld als tekenen en doorzettingsvermogen. Niet. Al word ik wel gevraagd, net als professor doctor ingenieur Akkermans. Maar dan voor een koor. No way. Dus zingen, nee, dat wordt 'm niet. Niet in het openbaar. Hier zit ik lekker mee te blèren met Queen, Golden Earring, The White Stripes en zo. Montserrat Caballé wilde ik ook mee zingen, maar die is dood, dus dat lijkt me weinig respectvol. Waarom dan o solo mio? Da's toch o sole mio (o zonnetje van me)? Klopt, ik varieer. Solo betekent alleen. Dus ik krijs o eenzame van mij. Nou ja. Laat maar.

Waar komt het op neer? Nou, Elma zit in Griekenland, dus ik ga zelf mijn eten maken. 5 dagen min twee, want dan regel ik het avondeten bij familie en relaties.

Vanochtend al lekker gekokkereld. Ei gebakken, ja ja. Met kaas d'r op. Onvermoede capaciteiten komen ineens boven drijven. Straks sport. Ja ja. Of er iets met me aan de hand is? Nee hoor. Ik loop op tempo naar de patatzaak, da's goed voor de beweging. En bij terugkomst draai ik de pot appelmoes open en de pot mayo ook. Komt helemaal goed deze week.

Klinkt een beetje als de Iden van maart. Maar dat is alleen maar de dag waarop Caesar om zeep geholpen werd. De vijfde van oktober, dat is different cook! Hint. Wij kregen gisteren gebak tijdens de pauze. Nou, nou? Nee, niemand jarig. Ja, wel mensen jarig natuurlijk, maar die trakteerden niet op school. De honderdste aanmelding? Nope. Komt in februari, maart wel weer. Eindelijk een nieuwe collega voor de klassieke talen aangenomen? Om uren over te nemen van docenten wier klassen smachten (jippie, lekker!!) naar Latijn en Grieks? Nee, niet echt. Al hebben we inderdaad wel iemand aangenomen ja. Een eindexamenresultaat van gemiddeld een 8? Nee, ook al niet. Juli 2019 wordt dat.

Betere PTA's dan in Maastricht? Ja, maar dan kun je op 98% van de Nederlandse scholen wel trakteren. Nee, nee, nee. Allemaal niet. Dierendag? Hallo, leest u mijn posts niet? Dierendag was 4 oktober. Dit gaat over 5 oktober. Geen idee, hè! 

Nou, ik zal het je zeggen. Wij leraren worden extra gewaardeerd op deze dag. Beetje maf, want een school maak je met zijn allen, onderwijzend personeel, onderwijsondersteunend personeel en de leerlingen. Nou, de leerlingen worden elke dag al getrakteerd op fantastische lessen. Maar voor alle medewerkers was er nu gebak. Het was de dag van de leraar! Zelfs internationaal. En het klopt wat er op Wikipedia staat, voor een deel althans. Wat staat daar dan, Marc? Vertel, vertel.

"Het is voor veel scholen (directie/bestuur) ook het moment om het onderwijzend personeel een bedankje te geven. Van scheurkalender en boekenbon tot een dagje uit worden er geschenken gegeven aan leraren en leraressen. Steeds vaker geven ook ouders een presentje aan de leraar of lerares van hun kinderen."

Nou, wij kregen dus Brokking gebak. Tegenwoordig kun je daar leuk mee rijmen: Brokking is fokking, en dan nog lekker erbij, maar dat paste niet.

Die laatste zin uit de Wikipedia, ik hoop dat me dat bespaard blijft hoor. Ik hoef geen cadeautjes van ouders van leerlingen. Voor je het weet willen ze een 8 terug. Nou, en daar werken die gastjes zelf al aan. Straks vinden ze mij afgeknald achter de school in de bosjes, en dan bleek het een afrekening in het circuit. Ja, doei!! Ik wil wel 5 oktober 2019 halen.

Vandaag was ik extra lief. Ik liep naar school vanochtend en toen liep er een poes langs. Gewoon! Een poes. Niks pars pro toto, metonymia of zo, nee, gewoon een kattenbeest. Eigenlijk een kater, want het was gewoon Melas, onze kat. Die fleemde zo tegen mijn benen. Net alsof ie een voldoende voor een SO wilde regelen, zo. Ik aaide hem. Dat is toch lief?

Nou, ik ging vol goede moed verder en ja hoor, op de Reeweg werd een hond uitgelaten. Keurig een kerel er achter met een plastic handschoentje aan en een zakkie. Nou, laat ik zeggen dat ie daar deze keer bij lange na niet genoeg aan had. Maar goed, ik prees het beest vanwege de mooie hoop, die hij keurig in de vorm van een parallellepipedum had gedeponeerd. Fraai. Ook dat dier weer blij. En ik trots omdat ik, met de neus gesloten, toch lief was geweest.

Goed, ik kom bijna bij school, vlak bij dat park. Loopt er een eend vlak voor mij de straat op. Ik kijk naar links, ik kijk naar rechts. En daar bleef het bij, want het was me een beetje te link om het dier te redden. Maar hij kwam ongeschonden aan de overkant - letterlijk, niet het eendenhiernamaals - en toen deed ik uit de verte high five. Ook lief dus.

Ik denk, wat is er toch aan de hand met mij vandaag? Maar toen kwam ik op school. En de eerste de beste leerling uit de vijfde vroeg mij: "Meneer, hebben we vandaag vrij?". Vrij? Hoezo, vrij? "Nou," zei hij, "kerst, hup vrij, hemelvaart, hup vrij, organisatiedag, hup vrij, dus ik dacht zo, dierendag, hup vrij". Aha. Dierendag! Daarom was ik zo lief. Ik bedankte hem voor de, zeker voor een vijfdeklasser, vrij leuke grap en ging weer mijns weegs.

Vanmiddag heb ik een lieveheersbeestje onder mijn gore grote poten vermorzeld. Per ongeluk, natuurlijk. Niks met dierendag te maken. Miauw!. Hoi Melas! prrrrt, prrrrt

Ik heb zo'n zin! Zo'n onwijze zin, echt heerlijk zin, om van te genieten zo'n zin in melk. Mmmm, de romige top beroert mijn lippen en tart mijn smaakpapillen, die nog aan het bijkomen zijn van de boterham met hagelslag. Het koele, maar niet te koude witte vocht glijdt langs mijn nauwelijks meer verwende slokdarm naar beneden. De rest van 's melks reis door mijn spijsverteringskanaal zal ik u besparen. Ik ben nu aan het likkebaarden, wat wel een komisch gezicht is in de spiegel van mijn leven, oftewel mijn pc-scherm. Ik slaap wat slecht de laatste tijd, dus ik doe er een scheutje ehm ... ehm ... honing in, denk ik. Goed voor 't geteisterde keeltje.

Ik was net vanaf de vakantie aan het tellen hoeveel weken we alweer aan de noeste arbeid waren of ik kon alweer gaan aftellen tot de vakantie. Echt zo'n tussendoorweekje. Heb ik dan echt helemaal niks gedaan behalve tellen, zullen jullie vragen? Toch? Dat vragen jullie toch? Nou, ik kwam de tijd wel door hoor. Wat troubles in het collegabestand, dus ik ben lekker de vierde klas aan het bang maken. Die weten best veel joh. Ik denk dat dat ook komt door de Levend Latijn methode die we nu een jaar of wat in de onderbouw hebben.

En, wat mij zelden gebeurt, ik ben een dagje ziek thuis gebleven. Echt waar! Eerst Elma twee dagen ziek thuis, en toen ik ook nog een dagje. Oppas voor Melas hoefden we dus niet te regelen. Wat we hadden? Jee, Marc! Goh, waar leed je dan aan? Nou , een heel beperkte virale attaque, volgens mij. Maar ik ben geen dokter hè. Gelukkig is alles goed gekomen, en bovendien was het donderdag sportmiddag. Da's toch niet helemaal iets voor mij. Elk nadeel heb ze voordeel, zoiets.

Volgende week ga ik monter aan de slag. Het is de week waarin iedereen nog op school is. De week daarna gaat de hele vijfde op reis. Vijftig leerlingen gaan naar Hellas, het mooie Griekenland, waar het weer nog redelijk te pruimen is. Als die najaarstyfoon eroverheen geraasd is althans. Of ze daadwerkelijk de Samariakloof gaan lopen, Zeus mag het weten. De andere leerlingen gaan op Italiëreis. Vroeger heette dat Romereis, maar nu zijn ze nog maar een dag of 5, 6 in la città eterna. Vandaar. O, ja er zijn ook nog zes leerlingen thuis. Gewoon lekker op school. Die zijn al een keertje geweest, if you know what I mean. Dus die gaan heel veel nuttig schoolwerk doen, want mijn, sorry Frank, ónze kamer moet ook nog schoon. Nou zal Frankie daar weinig van merken want hij zit over een weekje aan de moussakas, de Griekse tomaten-komkommersalade, de ouzo en als dat allemaal een beetje slecht uitpakt, aan de, nou ja, laat maar. Hij heeft het druk, dus van hardlopen komt het waarschijnlijk alleen in Olympia, in het oude stadion daar. Al zou een marathon nou net in Griekenland heel goed kunnen. Marathon, 42 kilometertjes en nog 195 meter. Is te doen.

Ik bewaak de tent op school. Langzaam het herfstvakantiegevoel opbouwen. Heel langzaam.

Oké, in het Nederlands dan. We gaan zo dadelijk Maud en Xanthias knuffelen en iets toestoppen vanwege hun gezamenlijk te vieren verjaardag. Er zal volop van alcohol voorziene drank (over) zijn, maar voor mij is er ongetwijfeld - sine dubio - melk gehaald. De slagroomtaart zal ik aan mij voorbij laten gaan, maar niet de sateetjes annex de worstjes en blokjes kaas. Ik zie er naar uit.

Ik ben blij. Niet zo blij als sommige mensen dan kunnen zeggen "Ik ben blij", Churandy Martina bijvoorbeeld. Nee, ik heb het gewoon heerlijk omdat ik de strafzitting mag doen. Ik zet mijn lelijkste tronie op, doe achterlijk streng, bits de ene na de andere af, en ik vind het nog lekker ook. Het is muisstil, terwijl ze tien keer het volkslied van Estland overschrijven. Muis en muisstil. Zelfs degenen die hun waffel echt niet kunnen houden.

Er zitten ook een paar aardige kinderen bij. Die konden het niet helpen dat ze per ongeluk spijbelden. En ja, een grote bek tegen een leraar, het is ook wel eens verleidelijk natuurlijk. En ja, dan zit je toch hier. Op je vrije vrijdagmiddag. Terwijl je ook in de stad op een terrasje een melkje met een portie bitterballen had kunnen doen.  Maar dat geldt niet alleen mij, maar ook die blaagjes. Morgen weer weekend. Volgende week volkslied van Armenië. Ik krijg daar zelfs aanvragen voor. Iedereen blij.

Hodie mihi cras tibi. Dat vonden die Romeinen leuk om op een grafsteen te zetten. Zo van, kijk 's aan, hier lig ik, maar wie weet lig jij d'r morgen ook wel. Echt bemoedigend waren ze niet, die jongens. Wat het betekent? Vandaag voor mij, morgen voor jou. Heden ik, morgen gij. Klinkt net ff bekender.

Vandaag heb ik een proefvertaling gemaakt voor die gastjes uit de zesde. Nou, en morgen zijn zij aan de beurt. ik heb me toch een keileuk stukje uitgekozen! Het was een beetje lang, dus ik heb het wat ingekort. En.... ja ja... voor de superhelden zit er een bonus bij. Niet zo eentje als die ze bij de banken uitdelen, nee gewoon een beloning voor écht hard werken. Waarom heet dit stukje dan morgen? Even geen idee. Morgen is er weer een dag. Tja, of niet natuurlijk. Hup, aan de thee.

Bij teams dacht ik vroeger altijd aan sportteams, voetbalteams en zo. Dat je een groep werknemers ook een team kunt noemen, daar kwam ik een aantal jaar geleden achter. Het ging ineens niet meer over wie achter de veilingkistjes in de supermarkt de andijvie uitdeelde, maar welk teamlid CEO was van de groenteafdeling. Ook op basisscholen deed het begrip zijn intrede. Het team van de obs "De Sint-Bernard aan het lijntje" verwelkomt alle 12 de stagières, omdat er geen vaste leerkrachten meer te werven zijn.

Behoren tot een team is lekker. Je krijgt er een kick van. Je voelt je niet meer alleen, nee! Je behoort altijd tot een team! Alle mensen op de wereld behoren ook tot een team. Ja ja. Oké, ik draaf door. 

En sinds vorig jaar hebben wij op school ook teams. Ja ja, Teams met een hoofdletter. Van Softe Mickey dus. Ik mocht ook wat teams aanmaken. Dus dat heb ik gedaan. Ik ga ze niet allemaal noemen maar ik heb ook een team "mezelf". Daar ben ik de bedenker van, lid van, de baas van, secretaris van en ook de dupe van.

Binnen teams kun je dan weer kanalen aanmaken. Zo heb je zijkanalen (zeikannalen heb je ook: Tacitus is daar een niet zo goed voorbeeld van), hoofdkanalen, Latijnkanalen, Griekskanalen en zo meer. Ik heb het er maar druk mee, met dat teams. Ik moet wel zeggen dat deze nieuwe mogelijkheid om bestanden op te slaan, om te chatten met je teamgenoten de werkdruk wel enigszins verhoogt. De meeste collega's lijden daar onder. Ik ook. Maar ... ik voel me een echte teamlijder nu. Solidair met de collega's, die nu gelukkig ook thuis hun bestanden kunnen openen en bewerken. Leve teams! Leve de teamlijder!

De wijn is gisteren goed gevallen. Tja, ik stootte er tegenaan. Volgende keer toch maar weer melk. Arie, de appeltaart was prettig weg te krijgen. Ik heb geslapen als een blok.

Ik ga zondigen. Ik ben zo bij mijn buurtjes en ik ga daar geen melk vragen. Maria's broer uit Australië zou daar echt niets van begrijpen. Nee, het wordt wijn. I plead guilty, your Honor. Ik zal volgende week wel eens een keer biechten. Kan ik meteen boeten voor al mijn slechte grappen, hè Anke-Thea? Kan ik meteen van meneer de kapelaan een paar zweepslagen krijgen. Mmm, lekker. Of gaat biechten tegenwoordig online? Geen idee, het is voor het laatst in Bergen op Zoom geweest en dat was toen ik nog haar had. Hee, proost!

Voor degenen die denken, oww, dat wil ik allemaal niet weten Van Hoon / lief Marcje, wees gerust. Daar ga ik het een andere keer wel over hebben, niet nu.

Nee, wat mij de laatste jaren in de media opvalt is dat er heel veel nieuws gegenereerd wordt door te poneren dat iets de eerste keer is. Zo was het de eerste keer dat Wesley Sneijder in zijn afscheidswedstrijd een kwartier in de tweede helft speelde. Het was ook de eerste keer dat hij toen werd afgelost door Frenkie de Jong. Zeer memorabel natuurlijk. Het was ook de eerste keer dat Wesley in de 38e minuut naar links keek. Dat doet ie normaal niet, dat heeft ie nooit gedaan. Interessant. Hot news!

En nog een primeurtje voor Stef Blok. Het was de eerste keer dat hij zich ongelukkig uit had gelaten, daar nog herinnering aan had ook - zeer bijzonder voor politici en VVD'ers in het bijzonder - en daarvoor complimenten kreeg van Geert Wilders. Dat haalt de krant wel hoor.

Wel. Zo was het voor mij ergens in de afgelopen weken de eerste keer dat ik een woord gebruikte dat mijn collega's niet kenden. Dat leerlingen woorden van mij niet begrijpen, dat is evident. Dan pas maak je je onmisbaar! Nee, dit was reuze bijzonder. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig natuurlijk, dus ik ga dat woord hier ook noemen. Ik zal ook uitleggen wat ik ermee bedoel. Het woord was "leerkonijn". Mensen die mij kennen denken onmiddellijk dat ik hint op het feit dat ook in het dierenrijk exemplaren rondlopen die hitsig worden van een leren pakje dat ze aan hebben en dat zo strak mogelijk om de genitaliën gespannen zit.

Neen. Niets is minder waar. Zo ben ik helemaal niet. Oké, soms. Ik paste een metafoor toe. Metafoortje tussendoortje, moet kunnen. Ik bedoelde een type leerling. Een leerling die hard moet werken en ook bereid is dat te doen. Die al het leerwerk, nuttig of niet, relevant of niet, als een konijn met een aantrekkelijke wortel voor zijn neus opvreet. Laten we zeggen het tegenovergestelde van de leerling die alles meteen doorheeft, geen spullen nodig heeft en dus ook niet bij zich heeft, tijdens het gamen en kletsen met de buurman / buurvrouw alvast de toetsvragen formuleert en beantwoordt en aan wie je in de tweede eigenlijk het diploma al kunt uitreiken.

Nou, het was dus de eerste keer dat ik dat mee maakte. Ik vind het zelf de moeite waard dit hier wereldkundig te maken. Wat ook de eerste keer is trouwens. Zo, en nu aan de melk. Dat is niet de eerste keer.

Zo, weer even verlost van de melding van FB dat al mijn vrienden al 7 dagen, 12 uur en 37 minuten niets van mij gehoord hebben. Bij dezen opgelost. Ik ga nog ff broeden op een tekst voor morgen. Eerst morgen halen natuurlijk. Het eten is zo klaar en dan gaan we het zien.

Mochten jullie niks horen, dan is Japans eten niks voor mij. Wat ik eet? Iets van kogelvis heeft ze gehaald geloof ik. Vis is vis, dus dat laat ik mij wel smaken. Beter dan veganistisch.

Zo, pfftt. Dat was weer een zware bevalling, de eerste week school! Het begon maandag al. Eerst een vergadering met een hoop mededelingen van de voorkant van de zaal. Lekker ontspannend. Wat humor ingebracht, want dat was hard nodig. Maar voor de rest handjes schudden, omhelzingen, variërend van hartelijk tot nou ja, het mot. Hier en daar klapzoenen. Ook daar sommige versies waarbij ik zelf het voortouw nam (kom hier, smak 1, smak 2. O nee, we zitten niet meer in Italië, smak 3) en waarbij anderen mij in mijn niet al te geringe gestalte naar zich toe wisten te trekken en mij besmakten. Nog net geen MeToo. De vakantieverhalen in elke keer net iets andere vorm verteld. Ik kwam mijn tijd prima door.

De nieuwe collega's heb ik wegwijs gemaakt en daar voelde ik mij pas echt een ouwe lul, maar goed, ze lieten dat niet blijken. Sympathieke gasten, vooral de oud-leerlingen onder hen. Vroeger waren ze braaf: ja meneer, zeker, meneer. Kijk eens meneer, mijn huiswerk gedaan! Nu waren ze ondeugend braaf. Ja joh? Mogen we de leerlingen die we eruit sturen niet slaan? Nee, dat mag niet. Maar er zijn plekjes in school die niet in het bereik van de camera's komen.

's middags had ik een leuke sectievergadering, met eigenlijk maar een paar minpuntjes: de zieke collega's die er niet bij konden zijn. Ach, er waren ook pluspuntjes hoor. Mijn vermoeidheid stroomde weg! Vol elan en energie ging ik er in.

Het laatste onderdeel was een bijeenkomst waarin we elkaar bij praatten over de leerlingen die we in de les gaan krijgen. Super nuttig en in uitstekende harmonie.

U mist het verhaal lunch? Ja, wij ook. Mijn glaasje melk, om weer te detoxen, het was er niet. Eigenlijk het enige jammere van de dag.

En toen? Toen ging de school dicht, dus toen heb ik even wat vaart gemaakt. Soepel gleed ik de school uit. Fatiha nog ff dag gezegd, en toen peerde ik hem.

De volgende dag was een hele spannende dag voor mij, met name vanwege de avond. 's middags heb ik met mijn directe collega's in de vijfde en zesde, Pieter, Frank en Asja, de leerlingen op de hoogte gebracht van de zaken die nu echt voor die gastjes gaan spelen. Dat was gewoon zakelijk. Beetje dreigen, beetje grapjes maken, en ze slikten alles voor zoete koek.

Maar 's avonds - en dan stop ik maar weer - had ik de enorme eer een openingsspeech te mogen houden. Ik was best wel zenuwachtig, want ik speech niet zo vaak. Maar het ging goed. Zelfs uit het hoofd! Er werd gelachen, dus mijn humor was ook opgevangen, en dat nog wel op het juiste moment. Over één opmerking kreeg ik aansluitend en ook de volgende dagen nog wat lacherige reacties, maar gelukkig hebben die zeer gewaardeerde topspelers uiteindelijk hun dreigement zich uit het mentoraat terug te trekken niet waar gemaakt. Pfffttt.

Ik ben echt een haantje de voorste. Nee, hoor. Ik hang nu even het gebraden haantje uit. Het lijkt me zo leuk eens een keer out of the blue iemand een spreekwoord toe te slingeren, dat niemand meer gebruikt. Ik zie dat voor me.

Ik zeg zoiets als "Vroeger, toen kraaiden de hanen nog. Tegenwoordig gapen ze alleen nog maar, zei de dove" en iemand gaat taalkundig volledig out. Geen idee wat ie terug moet zeggen! Heerlijk. Machtswellust, het mag eigenlijk niet. Maar met taal is het toch wel errug lekker..

Haantje de voorste, Van Hoon? Hoontje de laatste bedoel je zeker? Ehm nee. Laat maar.

Everything in the English, not then? Nou goed, gisteren was Benji jarig. Het manneke werd drie. Hij kreeg heel, echt heeeeeel veel cadeautjes (ook een fiets dus) en volgens mij is ie ze nog steeds aan het uitpakken. We hebben hem proberen te knuffelen, maar steeds glipte hij door onze graaiende grootoudershanden naar boven. Daar speelde hij met de andere kleintjes die op verjaardagsvisite waren.

Iskander had een heel mooi pak aangetrokken, maar Jason schrok daar erg van. Veronique duidelijk niet. Het was een heel gezellige verjaardag. Dat beetje regen, ach. Het mocht de pret niet drukken. De sateetjes waren heerlijk, de hamburgers waren super, de pasta was hyperverantwoord en de melk had een uitstekend bouquet en een mooie volle afdronk, met wat lichte notensmaak achter in de keel.

En nu? Nu weer school. Ook heerlijk!

Wat? Een Portugese titel? Je bent toch in Toscane geweest, Van Hoon? Moet dit nou allemaal weer? Ho! Stop! Dit is nu Frans in het wild. Nakomertje van het Latijns. Het betekent "hoed". Meestal. Het kan ook verwijzen naar een laag zooi die op de gistende most ligt, en die bestaat uit vel, pit, en schuim. Maar dan moet je wat kennis hebben van hogere wijnbouwkunde, en die heb ik nou eenmaal niet. Wijn? Oké, als het moet, maar liever melk. Ben ik gefrustreerd obsceen als ik zeg dat ik het liefst volle melk heb?

Nee, "hoed" dus. Waarom "hoed"? Retorische vraag. Je zegt chapeau, en ik dus nu ook, als je immense bewondering voor iets of iemand hebt. Als je voor iemand of iets (kijk, een chiasme!) je petje, je hoed afneemt omdat dat een teken van diep respect is. Nou, nog even over de zelfs in de woorden van Mark semperridens Rutte "epische" prestatie van Maarten van der Weijden: daar past chapeau bij! In hoofdletters. Oké, oké. CHAPEAU. Je tocht door ziekte niet af kunnen maken en twee en een half miljoen ophalen voor een fantastisch goed doel! Daar neem ik mijn petje voor af. Dat mijn weelderige haardos daardoor de vrije lucht even kan inademen, soit. Soit? Is ook Frans. Betekent ook iets, maar ga ik een volgende keer wel weer uitleggen. Bien.

Aeneas en Odysseus, het waren watjes vergeleken bij Maarten van der Weijden! Gingen die ooit in Bartlehiem onder het bruggetje door? Droegen die een blauwe bril tijdens nachtelijke zwemtochten? Momenteel wordt er een modern epos geschreven. Zelfs in de dactylische hexameter:

Máárten wat bén je een héld en wat dóe je dit práchtíg.

Die Publius Ovidius, die heeft het echt goed bekeken, zeg! Ik ben voor school bezig met de man, met zijn teksten althans, en ik merk transpiratie op. Inspiratie bedoel ik. Om over aspiratie maar te zwijgen. En voor conspiratie moet je bij Trumpie zijn. Nou goed, ik bereid mijn lessen eens een keer voor en lees uit de Heldinnenbrieven. NIet verkeerd lezen, hè, kleine addictjes van me: die brieven heten Heroides. Kun je er wat mij betreft gewoon een keer aan de keukentafel uit flappen. Bronvermelding niet nodig. Gewoon een moeilijk woord gebruiken.

Die heldinnenbrieven zijn geen echte brieven, duh! Maar ze klinken wel leuk. Zo lees ik nu wat de Trojaan Paris geschreven zou kunnen hebben aan zijn hoofdprijs, aan Helena. Straks ga ik kijken hoe madammeke reageert op zijn, laten we zeggen, behoorlijk amoureuze avances. Ik ben benieuwd of ze er voor valt. Maar ja, zij is de heldin, ikke niet.

Welnu, het is nu mijn ambitieuze plan om ook een fictieve brief te schrijven. Begeesterd als ik sowieso al ben en helemaal in enthousiasme ontstoken door Publius begin ik morgen al. Als ie af is, zal ik hem publiceren zodat elke zo op het oog keurig nette maar in wezen verloederde en gedegenereerde lezer zich aan mijn bedenkelijke teksten kan laven en verlustigen. En voor wie het lekker begint te vinden zuig ik er daarna nog wel eentje uit de grote duim. Ik word Ovidius de tweede.

De kat kijkt sip. Ze stappen de auto weer in, hoor. Hoe lang blijven ze deze keer weg? En van wie krijg ik mijn eten? Wie aait mij, kroelt met mij, besteedt kortom aandacht aan mij? Hoe lang duurt het nog voor het 4 oktober is? En doen ze er dit keer wel iets aan? Ik peins er over weg te lopen. Maar dat ga ik ze niet aan hun neus hangen. Ha! neus! Wat zij hebben is een flets varkensachtig uitstulpsel. Ik! Ik heb pas een neus. Melas, lieve schat. Het komt goed hoor. Knuffel van afstand en we denken aan je!

Heerlijk, rauwkostsalade! Worteltjes, rucola, bleekselderij niet te vergeten, ik kan niet meer zonder! Tja, paar weekjes in Italië geweest hè, en daar eten ze niet anders. Pasta? Pizza? Dat was vroeger. Hoe rauwer hoe beter. Rauw ei ging me nog net wat te ver, maar ik word nu gewoon veganistisch, dan hoef je geen ei. Hè? Wat bazel ik nou? Dat bedoel ik helegaar niet!

Rauw! Weet je wel, weet je niet, rauw! Niet gaar en zo. Nee, ik ben totaal ontspannen en uitgerust. Klaar en gaar voor weer een jaar. Dat wordt mijn motto. Klinkt ook lekker, dat gerijm op -aar. Laat ze maar komen, die schurkjes, die boefjes, die schaapjes, die gillende en krijsende meute nieuwelingetjes in de vijfde klas. Het zijn er maar 152 of zo. De zesdeklassers zijn braaf. En dat zijn er maar 127. Daar liquideren we er nog een paar van, nou en dan is het heel goed te doen. O, nee. Aai over de bol. Allemaal, en dan uitkijken dat je niet opgepakt wordt. Ik kan niet wachten tot 28 augustus! Vakantie? Da's maar niks. Niks voor mij dan.

Ik geef toe, van een afstandje vond ik het ook een aparte naam. 

Ik vind dit zelf een mooie titel voor een roman. Bijvoorbeeld eentje die gaat over een onderwaterschilder. Ehm, dat bestaat echt. We hebben de man gesproken. Hij schildert dus niet, of op zijn geheugen of naar zijn fantasietjes, tafereeltjes uit de ondiepe gedeeltes van de Indische Oceaan of zo. Nee, hij duikt met een koffer vol verfspullen ergens het water in en gaat daar dan zitten kleien. Eh, schilderen natuurlijk. En het ziet er nog uit ook! Maar daar heb ik het dus niet over.

Zeven kleuren. ROGGBIV? Bedenkelijke variatie op de positie missionaris, Van Hoon? Nee nee, zo ben ik niet. Niet altijd. ROGGBIV is een acroniem. Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo, violet. Kortom, de kleuren van de regenboog. Aha. Weer wat geleerd. Nee, die bedoel ik ook niet.

Jee, wat bedoel je dan? De fictieve opponent steekt even de vinger op, hè. Ik geef jullie smachtenden het antwoord wel, anders duurt het zo lang. Stel, iemand is bang. Heel erg bang. Die is zelfs zo bang, dat ie zenuwtrekjes in de onderbuikregio krijgt. Sterke krampen. Nou, zo iemand kan zeggen Jemig de pemig! Ik ben zó bang, écht man! Zeven kleuren! Of dat nou biologisch allemaal kan is niet zo relevant. Gaat er om, dat er bij angst in ons allemaal een kunstenaar schuil gaat. Ars adeo latet arte sua. 

Ik blijk geleidelijk aan een spanning te hebben opgebouwd. Ja, ja, ik had dat zelf niet door. Tót iemand tegen mij sprak: “De spanning druipt van je af, joh. You look a little bit tense.” Ik denk dat het te maken heeft met mijn verjaardag of zo. Weet je wel, weet je niet, dat je tegen iets enorm op ziet. Nou, die is geweest, die verjaardag. Ik heb daar ontspannende middelen tot mij genomen en nu zie ik er uit alsof ik totaal tot rust gekomen ben. Melk met honing, mensen, that does the trick. Milk and honey. Hé schatje, breng mij d’r nog ‘s eentje. Halve liter, ja. Geen schuim.

Pannenkoeken! Friet mét! IJstaart! Melkshake? Oké, ik geef een hint. Feestje... Ehm... kaarsjes uitblazen? Woensdag? 25 juli? Laat maar. Morgen vertel ik de oplossing. O nee. Gaat niet lukken. Verplichtingen. Moet duizenden telefoontjes en app’jes beantwoorden morgen. Donderdag, ik beloof het. Dan vertel ik wat er een dag daarvoor was.

Melk, de witte motor. Oké, melk? Snap ik. Wit? Mag je dat nog zeggen? Het is geen pleonasme, want er is ook chocolademelk. Dus “wit” lijkt me een noodzakelijk toevoeging en geen epitheton ornans. Motor? Dat veronderstelt interne aandrijving. En het is een metafoor. Nou, vooruit dan maar. Als het taalkundig allemaal zo afgewogen is, vooruit dan maar. Melk, de witte motor. Mjammie. Doet u maar een beker ijskoel wit calciumrijk vocht. Alles beter dan die saaie alcoholhoudende zooi. Ehm. Nou ja. Vaak. Oké, soms. Incidenteel dan.

Ik loop op straat. Kan gebeuren. Van de andere kant zie ik twee giechelende grietjes op mij af komen lopen. Echt, recht op mij af. Ze kijken elkaar aan en testen wie het eerst zwicht. De een begint. “Ehm, mag ik, mogen wij, Ehm?” De ander heeft wel lang genoeg gewacht. “Mogen wij een handtekening van u? U bent toch van superlatijn?” “Zeker ben ik dat.” Ik voel ongekende trots op komen. “Hebben jullie een papiertje dan?” “Nee, maar we hebben wel een plekje waar u mag schrijven.” Blozen! En toen.... maakte mijn vrouw me wakker. “Teken jij ff voor die kerel van de bolpuntcom, schat? Super van je!”

Het blijft fantastisch warm en zonnig hiero in Nederland! Ik hoef helemaal niet weg dus! Ik kan het lekker cheap houden. De ijsthee koop ik bij de plus en ik ga gewoon in een ander bed slapen. Boven op zolder. Zet een parasolletje op op het dakterras. Vraag Elma of ze op mijn teken een ijsje brengt en wat eten. Natuurlijk tip ik haar daar royaal voor. Laat naar bed, uurtje of 10. En dan staat 's ochtends op de begane grond het ontbijt klaar. Als het allemaal klopt hè. Ik kom die 5 weken best door.

Het WK is voorbij: mijn dagen zijn leeg. Er is niets belangrijkers dan het WK. Ik kan niet zonder het WK. Mijn ultieme levensdoel: down the drain, naar de gallemiezen, pleitmans. Driewerf k**, zou ik bijna zeggen. Maar dat doe ik niet. Facebook gaat dat dan censureren. Censuwatte? Laat maar. Driewerf vagína, met het accent wel op de i hè! Weten veel mensen niet. Die zeggen dus ook - fout - página. Maar het is pagína. Ja ja. Wij classici doen er echt toe in deze wereld.

Gisteren was het diploma uitreiking. Dat wordt dan op het JDW proclamatie eindexamens genoemd. Nou, ging allemaal prima. Leuke speeches van collega's, op een enkeling na keurig binnen de afgesproken tijd zodat het programma voor iedereen behapbaar bleef.

Na dat officiële gedeelte, waarin de geslaagden de nodige lof toegezwaaid kregen, was het tijd voor een informeel gedeelte: de borrel in de museumtuin, Art & Dining. Daar komen pas de echte emoties los. Bij geslaagden maar ook bij hun ouders, opa's en oma's en aangetrouwde nichtjes. Ik voel me vaak erg ongemakkelijk met alleen maar één bescheiden plastic tasje waarin dan de flessen wijn, de cadeaubonnen, de bloemen niet te vergeten terechtkomen. Een hutkoffer mee nemen naar de borrel staat dan een beetje arrogant, denk ik.

Wat ik daar in die tuin ook elk jaar weer krijg, behalve de overheerlijke bitterballen, zijn de nodige veren, gestoken in een daartoe niet op het eerste gezicht bedoelde lichaamsopening. Man, man, man. Ik voelde me net een omgekeerde Indiaan.

Toen ik 's nachts om een uur of 1, na het ook heel gezellige examengala in het meestal door 75-jaar-getrouwde stellen voor recepties gebruikte Wantijpaviljoen, mijn bed in donderde, zei mijn wakker geschrokken eega: "Hee, dat zijn wel erg veel uitsteeksels bij de erogene zones. Heb je te veel gedronken?" "Ehm, melk", mompelde ik. "Beneden, ga zelf maar uit de koelkast halen." Zat ik daar 's nachts om half 2 aan de halfvolle.

In het voetbalpooltje (niet te verwarren met het voetbalpoeltje waar menig bal in smoorde bij ons thuis in Brabant; ook niet te verwarren met Grzegorz Lato, een niet al te lange voetballer uit het Poolse) op school heb ik geen goede zaken gedaan. Verkeerde finale gegokt: Duitsland-Brazilië. Helaas pindakaas. Het wordt Frankrijk-Kroatië. Dat is toch anders. Als Griezmann 5 x scoort tegen Kroatië loop ik alsnog binnen. U hoort van mij. Of niet meer. Dan zit ik op de Antillen te rentenieren.

Ja. Nee. Tja. Sjee. Wat moet ik zeggen? Geen finale voor België.

Net zat ik in mijn uppie te vloeken, omdat het laatste fluitsignaal klonk. De bedenkelijke lichaamsdelen vlogen er uit, evenals de in het Engels geformuleerde en op zich prettige dingen die je ermee kunt doen. De melk smaakte niet meer, laat staan de bleekselderij en de winterwortel. Gelukkig was er nog bier en chips. Alleen geen M&M's. Die waren uitverkocht. Tja. Nee. Sjee.

Even iets uit de oude doos. Nee, bedoel ik niemand specifiek mee. Vroeger treinde ik voor mijn studie heen en weer tussen Bergen op Zoom en Leiden. Studeren in de trein deed je in die tijd niet dus ik zat anderhalf uur lang naar andere forensen of naar buiten te koekeloeren. Je moet wat! Op de stations was altijd wat te doen. Zo werden er op menig station grote A0-posters opgehangen. Het was de bedoeling dat die de aandacht op iets vestigden. Ik zag allerlei soorten posters langskomen. Nou ja, zij bleven stil hangen en ik kwam langs, per saldo.

Als je zo zit te vegeteren in de trein valt niets je echt op natuurlijk, maar ik ben een talenmannetje hè. Op station Delft, ik weet het nog goed, zag ik een poster hangen van de Bond tegen het vloeken (serieus, die bestaat, nog steeds!). Daarop stond de dreigende tekst, in koeienletters: ALS GIJ VLOEKT ZULT GIJ ALLEN OMKOMEN. Maar daarnaast, de posterplakker moet een milde vorm van humor hebben gehad, hing een poster van een verzekeringsmaatschappij. Ook een tekst, ook koeienletters. EN ALS HET DAN GEBEURT DEKT ENNIA ALLE SCHADE. Kijk, dat vond ik nou onmeunig leuk.

Aan alles komt een einde, dus ook aan dit schooljaar. Gelukkig mag ik eind augustus weer opdraven. Nieuw jaar, nieuwe (en oude) leerlingen. Ik zal me eens even wat nadrukkelijker profileren. Ik heb er nu al zin an...

Het was een goed jaar. Paar weekjes extra verlof, net toen het retedruk werd op school. Schooljaar goed afgerond en nu op naar de rust, naar het otium, zoals de oude Romeinen, nou ja de luxere variant ervan, dan zeiden. De gewone Romein had geen otium, die buffelde gewoon door. Negotium dus. De bakker, de slager, de soldaat. Leraren waren ook druk, maar om les te kunnen geven heb je en had je wel leerlingen nodig. Nou, en in de zomer is en was het daar een beetje heet, dus bleven die kinders thuis. Paar maanden maar hoor. En alleen in de zomer. Met de kerst hadden ze geen vrij. Ze hadden ook niks te vieren natuurlijk. Kindeke Jezus in een kribbe, dat was er in de eerste eeuw voor Christus niet, hè.

Ik ga de laatste paar dagen nog ff wat vergaderen en dan uitrusten. Facebook komt wel weer: Hé, je vrienden hebben al 4 dagen, 13 uur en 38 minuten niets van je gehoord. Ja, en?

Het is heet. En wat doe je als het heet is? Blazen! Juist. Met je fikkies van af blijven! Ook goed. De schaduw opzoeken. Prima alternatief! Wirklich fabelhaft! Het zwembad in springen! Jeppie, ook al goed. Misschien eens iets aan mijn multiple gokvraagtechniek doen. Wat doe je als het heet is dus, qua felle zon en hoge buitentemperatuur? Alle kleren uit trekken! Mwah, kan ook, maar wil in mijn geval (oké, fout woord) niemand meemaken.

Dus? IJsje eten! Kijk, die wilde ik horen. Dus wat heeft deze jongen vanmiddag in die verzengende hitte gedaan? Hup, naar La Venezia en voor 6 euri 60 een heerlijke Ananascoupe verorberd. IJs- en ijskoud.

Zo, nu weer AVG. Algemene Verordening Gegevensbescherming? Nee, pipo. Ambulante Verslavingszorg Groningen? Watte? Aardappels, vlees en groenten.

Kijk, dit is nou Latijn in het wild, beste mensen. Ik zal het even uitleggen. Dat laatste stukkie is natuurlijk dank je wel. Dat had iedereen wel door. Maar dat eerste woordje, urse? Wie wordt er dan bedankt? Vertel het meneer Van Hoon, please, hou ons niet langer in spanning. Vooruit dan.

Ik ga kort terug in de tijd. Er stond nog één toets in de vijfde klas op het programma. Wij ingewijden noemen dat de D3. De leerlingen waren allemaal optimaal voorbereid en sommigen namen hun kans waar om het gemiddelde eens ff lekker op te poetsen. Er waren er ook die dat niet deden. Aan dat soort mentaliteit (niet de leerling!) heb ik meestal een bloedhekel, maar ... er zijn situaties waarin ik het kan hebben wanneer iemand doelbewust een 1 scoort.

Eén van de leerlingen, laten we hem Cerveza noemen, had zijn plannen voor VAVO al klaar en nam de kans waar afscheid te nemen in een manifest dat de titel "Ceterum censeo Carthaginem esse delendam" mee kreeg. Mooie alliteratie, zeker. Maar met name heeft deze uitspraak in de loop van de tijd een soort geuzenstatus mee gekregen: je kunt van alles beweren, over van alles en nog wat verschillende standpunten innemen, maar consistent eindig je met je basisidee. Cato sprak over belasting, over het stilleggen van de gaswinning in Groningen, maar vond per saldo fundamenteel dat Rome's aartsvijand Carthago met de grond gelijk gemaakt moest worden. Marianne Thieme (Partij voor de Dieren) past hetzelfde idee toe. Niet met Carthago, maar met de bio-industrie. Zij besluit haar speeches met "Overigens ben ik van mening dat er een eind moet komen aan de bio-industrie". Check maar. Doet ze echt.

Nou, en nu deze Cerveza dus. Hij (aha, een jongen) bedankte een paar collega's van mij voor hun nimmer aflatende inzet en hun sturende ideeën, voor hun luisterend oor, hun inspiratie. En met zijn keuze was ik het volledig eens! Hij relativeerde de kritiek die sommigen wel eens hebben op zijn schooltje, mijn schooltje dus ook, en vond dat in het algemeen de dingen prima georganiseerd waren. En hij zag er naar uit over een jaar zijn VAVO-diploma te hebben. Of ik zijn manifest wilde verspreiden. Ik heb het papier, ook gezien zijn laten we zeggen lastige handschrift, vergroot naar A3 vellen. Die liggen in de koffiekamer en daar wordt zijn manifest driftig gelezen. De koffie blijft staan, wordt koud. De rillingen gaan over de armen, een amechtige stilte valt. De doorgaans welbespraakte docenten denken: hee! Kan dit ook? Of worden we genaaid hier? Altijd een beetje gezonde achterdocht, hè.

Ik heb hem bedankt en dat doe ik ook nu weer. Urse, bedankt, man. Het was een leuk jaar met jou in de klas. Je hebt veel fysieke ellende gehad, maar je hebt je er doorheen geslagen. Dat gymnasiale, dat wordt niet bewezen door fantastische cijfers. Dat zit hem in heel andere zaken. Jou hoef ik dat echt niet te vertellen.

Die 1, ach, die heeft voor mij geen enkele waarde. Er moet iets staan in dat prachtige SOMtoday. Jij bracht mij iets, dat elke docent goed doet: uitgesproken waardering. Dat is het mooie van het onderwijs (elke dag anders): je leert er niet alleen Latijns.

Of ik agressief ben? Nee, hoezo? Waarom moet je dat weten? Hè? Nou, waarom dan? Ik ben helemaal niet agressief ja. Hoor je me? Omdat ik knock out zeg? Nou, mag dat niet dan? Ik zeg knock out, wanneer en hoe ik dat wul, ja. Begrepen, oetlul? Ja, maar?? Niks te ja maar. O, je bedoelt dat de knock out fase bij het WK begonnen is? Eh, ja. Klopt, ja.

Tijdens de eerste pot van de tweede ronden - op school ben ik in het pooltje al totaal kansloos, sinds D'ruitsland, zeg maar - zit ik gewoon schoolwerk te doen. Ik word daar niet agressief van, ook niet blij. Net een Stoïcus. Gisteren! Toen was ik uitzonderlijk blij! Een leerlinge die een paar puntjes te kort kwam heeft het door kordaat optreden van mijn collega, én door een verhoogde n-term ja, gewoon lekker gered! Ik zat om 8 uur 01 klaar om de Cito-site te bekijken. Dametje had 1,2 nodig. Gelukkig werkte Cito wel mee.

Nou, alle feestjes ben ik inmiddels af geweest en ze waren retegezellig. Allemaal. Veel handen geschud, veel omhelzingen die dan ineens wel toegestaan zijn, veel knuffels van ouderparen, ja, ik was echt het mannetje. Ik sleepte me van de ene barbecue naar de andere. Vanavond weer. Nou, ik heb afgezegd hoor. Ik trek het niet meer. Ik wil nou wel eens gewoon gekookte aardappelen met groente en een Vegaburger die naar vlees smaakt. Beetje mayo en ketchup om de meest penetrante smaak van gezondheid te maskeren, biertje er bij. Melk? Nee, melk alleen bij feestelijke gelegenheden hè. Normaal gewoon bier, wijn, dat soort spul.

O ja, en yoghurt toe.Geen ijsje, banana split, cerises flambées, of hoe heet die ellende allemaal? Yoghurt, met vierentwintig granenmeel d'r doorheen. Siroop erbij en dan lepelen.

Shit, is het weer zo'n lang stuk geworden. Ikke gisteren naar de ouders van alle geslaagden ook weer een laatste mail gestuurd. Service van de zaak. 

Mij bekroop gisteren een gelukzalig gevoel. Niet zelf opgewekt, nee. Ik werd erdoor overvallen. Eerlijk waar. Na de ontzettend fantastische wedstrijd annex voetbalmaffia afspraak Frankrijk - Denemarken (het was bijna net zo beschamend als in 1982 West-Duitsland - Oostenrijk tijdens het bedrog van Gijón, die afgesproken 1-0 waardoor Algerije er uit vloog) ben ik mij plaatsvervangend gaan schamen bij een Grieks etablissement in het centrum van Dordt. Dat kwam goed uit, want ik had daar ook afgesproken (nee, gewoon afgesproken, date, afspraakje, niks maffia) met een aantal collega's. Gewoon, om eens lekker de stress van ons af te eten en drinken, duidelijk werkgerelateerd dus.

Wat doen wij sinds enkele jaren namelijk op school? Les geven, Van Hoon? Leerlingen steunen, PTA's goed uitvoeren en niet op z'n Maastrichts? Vergaderingen doen? Ho ho, er is nu even geen tijd voor een fictieve opponent, dus hou je harses. 

Wij organiseren op school gezellige etentjes! We organiseren ze daar, op school dus, maar voor de echte gezelligheid brengen we ze ergens anders in de praktijk. We noemen het clubje, met dank aan Isabelle, ma chère collègue of zoiets, JDW au bain marie. Dat is Frans voor een school in een heet badje water. Je moet wat. Nu wordt het overigens JDW bading hot Mary. Vanwege Sophie, hè. Die zit nu met mij in de organisatie en zij geeft Engels. Isa geeft Frans. Voilà!

Thomas, de eigenaar van die Griekse tent, had me van te voren gevraagd of we buiten wilden eten. Nou, dat was een prima idee van hem natuurlijk. En zoveel gezellige mensen buiten aan wat tafeltjes, dat trekt natuurlijk ook andere gasten. Dus inderdaad een goed idee. Nou, en toen beving (klemtoon op de tweede lettergreep, anders krijg je een hele rare zin) mij een gelukzalig gevoel. Ik was thuis. De collega's konden alle irritaties daar gewoon kwijt. Marc is er. We kunnen los! geen consequenties. Alsof ik toch nog op school was. Wat een vertrouwen in mij. NEEE, ik word geen rector. No way, geen weg, pas de rue. Maar ik voelde mij wel diep verbonden met hen. Allengs kreeg vrouwe ontspanning mij in haar greep. Lekker!!! Toegegeven, ik had de melk tijdelijk ingewisseld voor het witbier en de tonic, maar toch was ik volkomen in rust, ondanks mijn gestalte in een soort balans.

Af en toe een uitslagje van een voetbalwedstrijd, hier en daar een grapje, ik voelde mij daar de pater familias. Citaatje hier, kwinkslagje daar. Rody nog aan een date geholpen, al was ze van dichtbij niet zo mooi als van veraf, maar goed. En op de terugweg gezellig met Daan lopen keuvelen. Nee, mijn dag was helemaal goed. En die knoflook? Ach, ik adem de leerlingen vandaag wel omver als ze lastige vragen stellen.

Toetsweek hè. Wij stellen de lastige vragen, niet zij. En bevalt het niet, dan krijg je de knoflookbehandeling. Adem in, adem uit.

En daar zit ik dan, op een doodgewone dinsdagmiddag. Zitten is wat veel gezegd. Ik hang eerder onderuit. Avocado erbij, melk met water aangelengd, voetjes op de tafel. Ik kom hier voor de volksliederen bij de interlands. Het voetballen zelf? Soms aardig, soms geen reet aan. Nee, dan de volksliederen! Fantastisch om te horen, en ook grandioos om te zien hoeveel beleving er op die koppen te lezen is.

Nou, vanmiddag support ik Peru en Denemarken. Die gaan straks naar huis en het zijn dus de onderhonden. In het Frans heet dat sous-chiens, in het Duits sind das Unterhünde en in het Engels, maar dat geheel terzijde, underdogs. Straks is het leukste deel van de dag aangebroken. Met een exemplaartje (mannetje of vrouwke mag je niet meer zeggen) of tien gaan we Grieks eten. Mjammie!

Kali orexi (niet te verwarren met erexi) zeggen ze dan in Griekenland. Smakelijk eten. Efcharisto. Acht uur weer thuis, vraag je misschien? Acht uur? Voor Argentinië tegen Nigeria? Dacht het niet.

Even kort deze keer. Ik wil Poetin bedanken dat ie het tot nu toe heeft geregeld dat er doelpunten gemaakt worden op het WK. Dát is waarvoor ik naar voetbal kijk, doelpunten.

En die bloemen dan, Marcov Honov? Geen idee, ik zeg ook maar wat.

Afgelopen week was een aparte week, mag ik wel zeggen. Er zat van alles en nog wat in. Er zat verdriet in, laat ik dat het eerste noemen. Begrafenissen zijn niet leuk en deze was daarop geen uitzondering. Wel kom je daar dan weer oud-leerlingen tegen die toch iets heel anders zijn gaan doen dan we verwacht hadden.

De week begon afgelopen zaterdag met een bruiloft. Totaal ander verhaal natuurlijk. In een mooi kasteeltje in het Brabantse was het feest. Heel aardige muziek, best aardige taart, super aardige mensen - ik doe maar een volgorde - en mega aardige friet. Friet? Ja, friet. Patat. French fries. Met mayo. Ik begreep dat dat een oud-Hollands gebruik was om de mensen uiteindelijk de deur uit te krijgen. Ik bedacht nog hoe wij dat deden in onze studententijd. Niet met friet nee.

Dan was het een uur of vier, half vijf ('s ochtends, niet 's middags) en dan wilde je met je verlopen kop en je verlepte harses gaan slapen. Een oproep om het pand te verlaten hielp niet echt. Dan kwamen er eerder weer meer naar binnen. Nee, dan deed je bijvoorbeeld plompverloren het licht uit. Of de muziek uit, dat wilde ook nog wel eens bijdragen aan het afscheid. Of je riep "Brand!" Dan hield je je vingers achter je rug gekruist, hè. Zodat je niet loog. Niet echt althans. Geen nootjes, chips, komkommers, water en melk meer op tafel. Dat hielp ook altijd prima. Geen moppen meer vertellen, geen oeverloos gelul meer ophangen, ze waren echt zó weg.

Wat ook hielp was gewoon je bed in duiken. Maakt niet uit wie er nog was, gewoon. Geen tanden poetsen, nee, gewoon bed in, kooien, nummertje en slapen met die hap. Maar friet met mayo? Nee, die zat er niet bij. Ideetje.

Zondag moest ik bijkomen van de feestelijkheden en uitleggen dat ik niet echt voor een prickie een castle had gekocht. Bovendien was het zondag natuurlijk Vaderdag. Dat is een dag die mij altijd erg raakt. Alle lieve cadeaus, tekeningen en gedachten, daar word ik, zo zegt een toekomstig collega van mij waarschijnlijk, erg blij van. Enfin, ik mocht gewoon voetballen kijken zonder dat ik de tafel hoefde te dekken. Dat vind ik persoonlijk mooi mee genomen.

Maandag begon de laatste lessenweek, en vroeger wapende ik mij dan altijd tegen het smeken om filmpjes kijken, galgje spelen, ijsjes eten, buiten les geven en zo. Maar dat doe ik niet meer. Ik dreig ze met moeilijke vragen op hun laatste toets en geef ze als cadeautje het idee dat alles wat ik die week nog bespreek, ook in de toets komt. Nou, dat slikken ze als zoete koek. Dat heb ik de hele week volgehouden, nou ja, tot woensdag dus. Ik weet niet wat ze allemaal uitgevroten hebben woensdag, maar de school stond er donderdag nog. Alle collega's waren nog heel en er was een heel braaf mannetje de les uit gestuurd. Dat vond ik wel grappig. Ik heb hem even stevig de les gelezen en toen ie weer buigzaam was heb ik hem vrij gesproken.

Nou, vandaag overkwam mij iets dat ik niet licht vergeten zal. Ik werd spontaan omhelsd door een leerlinge die blij was dat ik haar een compliment gaf. Ik zei dat ze een goed cijfer voor Latijn had gehaald (wat ik dan weer niet van mezelf had) en dat ze nu op over gaan stond. Ik stond perplex. Van die omhelzing, niet van dat over gaan. Gelukkig was er geen fotograaf van de Telegraaf of van de Story in de buurt. Anders praatte ik nu heel anders. Of niet zelfs. Alleen tegen mijn advocaat dan.

Er passeerden nog een paar jammerlijke zaken, waarover ik nu niet zal uitweiden. Maar ik besluit met een gevoel van trots (alle emoties zijn weer eens een keertje langs gekomen). Mijn bureau ziet er weer spic en span uit. Redelijk leeg en overzichtelijk. En wie dank ik daarvoor? Mijn overbuurman, Frankie. Ik heb nog een verrassing voor hem, als ie maandag in de kast kijkt naar derde plank van boven.

Een dankwoord aan mijn overburen Fred en Petra, die ons welwillend hun gasfles hebben uitgeleend dinsdag, toen bij het barbecueën van de mentorleerlingen (zij deden de barbecue, zij werden dus niet gebarbecued, dit even voor de duidelijkheid) van mijn vrouw de eigen gasfles ineens leeg bleek te zijn. Halleluja, eindelijk klaar, Van Hoon?

Jep. Laat de nieuwe week maar komen. O ja, dinsdag ga ik met de collega's uit eten. Voor degenen die spontaan langs willen komen bij mij thuis. Kijken of ik echt melk drink. We gaan naar mijn goede vriend Thomas van het beste Griekse restaurant in Dordrecht. Zo. Extra ouzootje is weer binnen. Die geef ik aan Daan hoor. Of aan JW. Wordt ie rustig van.

... zie daar. Lijkt wel proclamatie maar is gewoon toeval hoor..... Een tekening van schoondochter lief. Ik ben blij, ondanks vaderkesdag...

Vanochtend werd ik wakker. Toen was het Vaderdag. Vanavond ga ik weer slapen. Dan is het weer Vaderdag geweest. Heerlijk. We hebben opa maar uitgenodigd, anders is het voor hem geen vaderdag. En nu eten we bitterballen uit de oven en drinken Marti-, ehm melk. Ik voel me onwijs vader nu. Klaag ik onderhuids, onbewust, subtiel? Ech nie! Straks lekker voetballen kijken en niet de tafel hoeven dekken. Niet de vaatwasser in hoeven ruimen. Gewoon vegeteren bij twee voetbalwedstrijden. Dát is het echte vaderdaggevoel! Gewoon, lekker niet de tanden poetsen voor ik naar bed ga. De boel de boel laten en de totale grip op de domestieke organisatie loslaten. “Lekker wijf” kunnen zeggen, waar je normaal dubieus aangekeken wordt. O my gosh, dát is het echte vaderdaggevoel.

Zonder nou te suggereren dat ik nagenoeg perfect ben (wat een mooie praeteritio weer hè, wat schudt ie die toch weer snel uit zijn mouw!) wil ik even kwijt dat ik ook wel een paar minder mooie eigenschappen heb. Voor diegenen die dat nog nooit gezien hadden meld ik dat gewoon maar zelf.

Laten we de fysieke kant van de zaak even buiten beschouwing laten, want er zijn best wel mensen die een ovale gestalte met het haar aan de verkeerde kant van het ei, nou ja, halverwege het ei dan, aantrekkelijk vinden. Die mensen moet je ook hebben. Dat ik bepaalde allergieën heb, bijvoorbeeld voor roomboter en kabeljauw, ach. Niet echt relevant. Maar ik bedoel dus mijn psyche. Waar kan ik nou zoal niet tegen? Wat werkt als een rode lap op een stier bij mij? Stel, een jonge kerel laat op een zebrapad een oude dame struikelen. Gewoon, omdat het kan. Nou, dáár kan ik dus niet tegen. Daar gaan mijn twee haren recht van overeind staan. Weet je, dan help ik die oude dame overeind en geef die boomstam een ram voor zijn harses, indien aanwezig althans. Waar ik ook erg gevoelig voor ben, taalkundig georiënteerd als ik ben, is voor verkapte kritiek en voor ongepaste trots. Nou, over die laatste categorie kan ik nog wel een weinig door mij gewaardeerd voorbeeld geven.

Kijk, als je nou niet zo goed bent in Latijn, dan denk ik: kan gebeuren. Hard werken en als je dan toch niet hoger komt dan een 5, mwah. Maar waar ik echt wild van word is iemand die prat gaat op een 4 of een 5 en daarmee een soort van indirecte wraak wil nemen op mij en mijn vak. Een paar jaar geleden had ik er bij de borrel bijna eentje, laten we zeggen, op een zebrapad laten struikelen.

Nou, dat wilde ik even kwijt. Geef mij maar kabeljauw met roomboter dan, in plaats van zo'n debiele, over het paard getilde, aan niets gewende nitwit zonder balletjes. 

Ik maak geen grap, nu althans. Uit de grond van mijn hart, ex imo corde voor de goede verstaander, wens ik alle examenkandidaten sterkte met het afwachten van de uitslag vandaag. Natuurlijk hoop ik op een daverend succes bij Latijn en dat mijn site daar een ietsiepietsie aan heeft mogen bijdragen! Maar Latijn is maar Latijn. Mijn mentorleerlingen wens ik ook uitermate veel sterkte met het wachten op mijn telefoontje. Emoties, ik kan ze hebben hoor. Echte proficiens van laag niveau ben ik geworden dit jaar. Jank, lach, gil, vloek, juich, snik of wees stil. Kan ook. Morgen weer humor. 

Ik wil graag voor Vaderdag een kratje melk, voor Sinterklaas een pop van gevulde speculaas, voor Latijn een N-term van boven de anderhalf, voor kerstmis vrede op de hele wereld, o ja, en een witte kerst. Voor mijn verjaardag wil ik een elektronische gadget, voor oud en nieuw een lekkere appelflap en voor 21 juni een mooi zomerbegin. Zo, en nu avondeten. Lasagne. Dat wil ik dus nu. Dat is alles.

Woensdag gehaktdag. Zeiden wij vroeger wel eens. Ik kreeg ook op een woensdag te horen of ik geslaagd was of niet. Vandaar misschien die associatie.

Een gemiddeld scorende examenkandidaat slaapt de komende nacht net iets minder goed, is net wat eerder wakker, is deze dag net wat meegaander, zelfs liever en behulpzamer thuis. Vaatwasser in- en uitruimen pap? Geen probleem. Ik doe het graag voor je. Al moet ik met de pootjes in warm water met sop allerlei vieze pizzabordjes schoon krabben met mijn nagels, ik doe het voor je. Vanavond niet meer tot zo laat chillen, maar op tijd naar bed? Geen probleem! Wil je morgen een ontbijtje op bed, paps, ook al is het pas zondag Vaderdag annex beerpackday? Versgeperst sinaasappelsap? Doen we voor je.

De kandidaten die al wisten dat ze zouden gaan slagen toen ze aan het examen begonnen, liever gezegd toen ze in de brugklas startten, die zijn wat relaxter. Dat wil zeggen dat die hun gedrag niet aanpassen. En zij die hopen, smeken, piekeren, hun gedachten extreem proberen te verzetten, helemaal niet slapen, superhumeurig zijn, die benijd ik niet.

We weten het over minder dan 24 uur. De flessen champagne staan gekoeld gereed, de slingers hangen nog niet, maar zijn zo opgehangen als de feestelijke, bijna dierlijke brul aan de telefoon klinkt. Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Dank u, meneer/mevrouw. Ach, dank u. Je hebt het zelf bereikt hoor.

De dozen met tissues zijn deze dagen uitzonderlijk goed verkocht. Er zal heel wat af gesnotterd worden. Heel veel tranen, van geluk of van ellende, wordt de vrije loop gelaten. Alle opgekropte emoties komen er uit. En dan, als die emoties de overhand krijgen, dan denk ik altijd meteen aan Seneca. Wij zijn allemaal maar pretentieloze, amateuristische proficientes. Nee, dan Seneca! Hij is er bijna, bijna sapiens. De lul. 

"Hee hallo, je spreekt met je mentor." O shit, foute boel, denk je dan misschien, als zenuwachtige examenkandidaat. Hij zegt niet "Hoera!!!!" of eh "Gefeliciteerd!!!" of eh "Jippie de pippie!!!" Nee, hij zegt "Hee hallo, je spreekt met je mentor." Kijk, dit soort situaties gaan wij mentoren woensdag weer krijgen. Wát kun je wel en wát kun je niet zeggen zodra de telefoon "opgenomen" wordt? Ik bedoel, zodra de oproep beantwoord wordt. Het beste is met de deur in huis vallen. Wat je niet moet doen? Voorbeelden van verkeerde eerste woorden tegen geslaagden. Nooit zelf uitgeprobeerd, hoor. Communiceren is echt een vak namelijk. Komen ze.

Lang zwijgen voordat je iets zegt. Minuutje je mond houden en de ander horen ademen. Killing is dat!

Of eh "Goedemiddag, of is het dat bij jou niet echt?" Zoiets, mwah, niet leuk.

"Met wie spreek ik? O! Haai! Hee, wat goed dat ik jou zelf tref. Zat je buiten te genieten van het lekkere weer? Of zat je te eten, rustig en relaxt? Zijn je ouders eigenlijk in de buurt? Dat is misschien wel handig. O ja, ik heb nog een mededeling voor je." Zo zou ik het ook niet doen.

"Hoi, zeg, hoe lang heb jij tot dit moment eigenlijk al over je school gedaan?" Is geen vrolijk stemmende binnenkomer.

"Dag Piet." pauze. "Tja." pauze. "Latijn een 4, hè." pauze. Niet heel geruststellend voor de zenuwenlijder on the other side.

En zo zijn er nog wel meer foute keuzes.

Eentje die nooit echt gewaardeerd wordt, terwijl hij toch bol staat van gevoel voor geestigheid: "Helaas, jochie, helaas helaas." Pauze. "Je bent geslaagd!! Ha, daar had ik je even, hè!"

En nu de andere kant, de geslaagde. Ik heb al menig positief gesprek mogen voeren. Ik weet dus dat er nogal wat reacties mogelijk zijn. Heerlijk! Zit ik daar te bellen, met mijn bombammetjes, mijn appeltje en glaasje melk. En ja, met mijn telefoon, ja! Laat ik even aannemen dat mijn standaard eerste zin zo luidt "Met meneer De Hoon, JDW. Wie? Je mentor! Ja, je mentor! Kaal, dikke buik, spreekt Latijn? Ja, die ja. Je bent geslaagd! Hoera!!! Gefeliciteerd!! Jippie de pippie!!!"

Een serie reacties. "Echt waar?" snik snik. "Wat had ik voor Latijn?" Nou, die 4 dus. Maar dat zeg ik dan niet, hè.

Of: "Joehoe! Hoi, hoi, pfftt! Hè, hè! O. Doeiiii!"

"Hè? Geslaagd? Ikke?"

Stilte. Komt ook voor. Helemaal paf, dat die gymnasiumcarrière na 9 jaren eindelijk toch feestelijk beëindigd wordt. Klik. Tuut tuut tuut.

"Marc! Dank je wel! Mag ik nu eindelijk Marc zeggen?" "Ehm, nee. Dat mocht toch hiervoor ook niet? Haha, grapje! Ja hoor, jij wel!" Zoiets zeg ik dan. Beetje humor kan geen kwaad.

"Godverdomme! Echt waar? Dat meen je niet! Eh, dat meent u niet. Gokkernolle! Geslaagd? Dat kan niet! Meneer, u maakt een grap." Leraren Latijn maken geen grappen! (vrij naar een reclame voor auto's)

"Ja, dat weet ik al, De Hoon. Al zes jaar. Had ik inderdaad een 9 voor Nederlands, wiskunde, scheikunde, biologie en een 10 voor Engels, aardrijkskunde en natuurkunde?" Dan wil ik nog wel eens zeggen dat er ook een zes min voor Latijn staat.

Een hele fijne, prettige, lieve reactie is bijvoorbeeld: "Dank u meneer. U bent heel waardevol in mijn schoolse leven geweest. Mag ik u uitnodigen voor de barbecue vanavond bij mij thuis? Om het een beetje goed te maken, dat ik niet zoveel aandacht aan Latijn besteed heb." Maar die heeft dan een 8 voor Latijn, hè. Nou, dan offer ik me eind van de dag wel op, hoor.

"Wie, zegt u?" Verkeerd verbonden. Heb ik weer.

Beetje sarcastisch Van Hoon? Ik weet niet wat deze fictieve opponent nou weer bedoelt, maar ikzelf bedoel gewoon dat ik blij ben dat ik mijn eerste én mijn tweede correctie van Latijn, ja van Latijn dat leukste vak ter wereld, afgerond heb.

Het was een lichte bevalling, al heb ik op dat gebied nou niet heel veel expertise. Alles in de tas. Klaar. Mijn tweede corrector was een super, oké oké een mega aardige man. Hij had drie minuten nodig om me te vertellen wat ik allemaal fout gecorrigeerd had. Haha! Niks! Noppes! Nada! Alles goed gecorrigeerd! Schouderklopjeeeeeee El Honie. Hij gaf me, nou ja mij, een paar leerlingen van mij er nog een puntje bij. Kijk terecht of onterecht, daar zit ik dan niet heel erg mee. Ik had ze zelf niet verzonnen, maar hij gelukkig wel.

Nou, en toen mijn eigen eerste correctoren. Ging allemaal soepeltjes hoor. Ik ben dan toch erg vrijgevig, merk ik zelf. Toch vaak een paar puntjes erbij. Doet wonderen. Eerst altijd het slechte nieuws: sja, puntje eraf, want bla bla bla. En nog een puntje er af, want sja. Máár ...... en dan kom ik met het koffertje met de vijf miljoen zeg maar. Alles opgelost en geslikt.

Goed. En nou maar wachten op Big Wednesday (alles in het Engels hè): de N-termen. En daarmee dus de uitslag. Ben benieuwd. Ook op hoeveel barbecues ik die avond uitgenodigd word. Zal de komende dagen even minimaal ontbijten, koffiekoekjes doen, lunchen, theekoekjes doen, dineren, avondtheekoekjes doen en snacken.

Ik houd mijn vingers gekruist hoor!

Marc, breng je hele team van Superlatijn bij elkaar. Oké, ga ik doen. Ik ben een volgzaam typje soms, dus doe ik wat papa Facebook mij opdraagt. Goed plan zelfs. Wie zijn het eigenlijk? Ik ben ik, ik ben niet een team, of ik lijd aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Toch? Zeg jij het eens, Marco El Hono.

Natuurlijk hebben de kiddo's op school allerlei tweede, derde en vijfde kansen. Prima. Alleen moet zo'n herkansing dan wel fair zijn en dus even makkelijk als het origineel. We zeggen uit nood geboren wel eens dat de herkansing altijd moeilijker is dan de eerste versie. Dat reduceert het aantal kandidaten, denken we dan naïef.

Ik maak ook wel eens een herkansing ja. Ik moet toch iets met m'n vrije tijd! Diverse gedachten bekruipen mij dan, wanneer ik zo peinzend in mijn luie bureaustoel zit, al nippend aan de melk, al knauwend op een stuk fruit met veel vitaminen. Zal ik dit, zal ik dat? Zo kan ik exact dezelfde toets nog een keer geven in de veronderstelling dat daar echt totaal niemand rekening mee houdt. Nou, kort gezegd: dat is dus niet zo. Ben ik een keertje achter gekomen.

Ik kan over andere teksten dan in de eerste versie vragen gaan stellen, maar dan heeft de tweede lichting het dus wel degelijk makkelijker want die bestuderen dan relatief minder Latijn. Wil ik ook weer niet. Andere teksten maar dan ook totaal andere vragen? Leuk, origineel, zeker een keertje testen, maar druist licht tegen mijn diep verankerde gevoel voor rechtvaardigheid in en ook tegen de mogelijkheden van de inventiviteit van mijn breintje. Wordt hem dus ook niet. Het is kortom nog niet zo eenvoudig, een herkansing maken. Kom, ik ga weer eens aan het werk. Facebook, je houdt me van mijn werk af.

Uit betrouwbare bron is vernomen dat Europa een reactie voorbereidt op het invoeren van heffingen op staal en aluminium door Amerika. In Brussel wordt nagedacht over het invoeren van een speciale belasting op Amerikaanse onnozele opmerkingen. Er wordt verwacht dat deze belasting veel geld zal opbrengen.

Een ingewijde vertelt: "Het is nog niet duidelijk of deze belasting ook hoofdelijk geheven zal worden." Als dat zo is, zo meldt Brussel, heffen we de belasting alleen bij de Amerikaanse president. Met die inkomsten kunnen we de totale Europese infrastructuur opknappen, de Italiaanse banken redden, de leraren in Nederland beter betalen en alle gamers een vegaburger toedienen. Men verwacht dat de plannen nog voor 1 juni gepresenteerd zullen worden. Dit om de schijn van oppervlakkigheid te vermijden.

Pffft. Het is warm. Sterker nog, lokaal 117 staat sinds enkele dagen bekend als Honies' sauna. "Hoe houdt u het vol, meneer?" Sympathieke vraag toch! Ik heb het met de meelevendheid wel eens erger meegemaakt. Helaas komt dat type vragen van iemand die hoopt dat ik dan zeg, dat ik dit niet meer kan volhouden. Dat ik de stekker er uit trek. Dat ik ze de roze handboeitjes af doe en vrij laat. Dat ze dan hele dagen vrij hebben, dat wil zeggen zonder Latijn moeten leven. Hoe dan ook, ik houd het gewoon wel vol met die hitte. Dikke pech. Haha, letterlijk, in mijn geval.

Lichtelijk overbodig houd ik de schaapjes voor dat ze niet moeten bewegen. We zijn de slavenbrief van Seneca aan het herhalen en dus hebben ze als enige taak te checken of wat ze vijf weken geleden hebben opgeschreven er nog steeds staat. Of ze dat nog steeds, of nu wel, snappen. Dat is alles. Oké, ze moeten wel hun spullen bij zich hebben.

Ik hoop diep van binnen gewoon dat ze hun ratio gaan gebruiken. Het wordt eens een keertje tijd. Ik hoop, dat die radertjes keihard gaan draaien. Zo hard, dat de vonken er af vliegen. Hoe zo, het is warm. Morgen, lekker 20 graden.

Mijn telefoon gaat. Het display laat een onbekend nummer zien. Ik neem op. Twee korte explosies zijn te horen en daarna een stem die aarzelend vraagt: “Hoon? Hoon Jong Park?” Ik denk, jij fokt met mijn naam, ik fok dus met de jouwe. Ik zeg: “Hee Wim! Wim Jong Oen, how’s life?” Hij zegt dat ie toch wel een beetje zit met die afgezegde afspraak met Trump. Ze hadden onder meer hun kapsel willen vergelijken.

Ik zeg:”Wim, Tim, Pim, Kim, ik nodig jou uit voor een top in Dordt. Heb je toch een top en Dordt is in dit jaargetijde erg mooi. We kunnen een rondritje maken en ergens lekker een ijsje eten. Desnoods een raketje, als jij die lekker vindt. We kunnen onze kapsels vergelijken en onze vrouwen aan elkaar voorstellen. Wat vind je daarvan?”

Stilte aan de andere kant. Dan overleg met mevrouw Oen. Een klap in het gezicht hoor ik. Opgewonden gepraat. “En waar gaan we het dan over hebben, Kwark, Bark, Park, Mark?” “Ja, daar heb ik nog geen plan voor, maar we kunnen een leuke PowerPoint over ons eigen land laten zien. Ik stel voor dat we 25 juli afspreken. Kunnen we meteen mijn verjaardag vieren.” “Kan ik niet! Dan heb ik een afspraak in de datsja van Vladimir. Jullie man Halbe is daar ook bij. Kan ik niet met de kerst komen?” “Top!”, zeg ik. “Doen we. Tot dan.”

In soepele gang corrigeer ik het examen Latijn. Tijdens die inspanningsslag bevangt mij soms een hele basale emotie, dan weer een geniaal idee. Over de basale gevoelens zal ik een andere keer uitweiden, maar kolere Mozes’ kriebel kanone, wat ben ik primair. Ik wil natuurlijk als een echte Stoïcijn mijn emoties onder controle houden en eigenlijk in volkomen apatheia zitten te existeren. Als honger een emotie is, heb ik pech want het avondeten wordt net bereid. Ik denk dat honger geen emotie is, bij nader inzien.

De oplettende lezer zit natuurlijk eerder te wachten op het geniale idee. Wel, zou het niet een goed plan zijn als de examinandi – zij die geëxamineerd moeten worden, een gerundivum in het wild – in plaats van vragen gewoon antwoorden krijgen? Daar moeten ze dan zelf de vragen bij ontwerpen. Dat geeft, zeker bij de multiple gamble vragen, erg ruime mogelijkheden. En daar gaat het om in het onderwijs! Zeg nou zelf.

Exemplum. Het gegeven antwoord is A. Nou, daar past bijvoorbeeld een vraag bij van het type: Was Seneca A. een filosoof, B. een aap, C. een Romeinse keizer, D. een oelewapper. Nou, simpel. Dat is inderdaad A. Goede vraag. 1 punt. Briljant idee in al zijn eenvoud!

Bij gesloten antwoorden is een vraag niet heel moeilijk te bedenken. Hup, punten binnen! Ook hier een voorbeeld, om even een idee te krijgen van de ruime mogelijkheden. Antwoord: Het vermijden van emoties. Vraag die daar bij hoort: Wat was voor elke Stoïcijn een enorme uitdaging? Hoppa. Weer een punt.

Voorbeeld van een vertaalopgave. De mensen verschillen immers, hoewel in vele andere opzichten, toch in dit ene opzicht het meeste van de dieren dat zij de rede hebben, die hun door de natuur gegeven is, en een geest, die scherp en krachtig is en die zeer snel met vele dingen tegelijk bezig is en, om zo te zeggen, met een scherpe reuk, die én de oorzaken ervan ziet én op grond van analogieën redeneert.

Nou, en dat ff in het Latijn. O. Ik zie het probleem al. Laat maar. Ik ga eten.

Ego Seneca sum. I hate Nero, maar voor de rest gaat alles prima. Succes, jullie boefjes!

Ego Seneca sum. I hate Nero, maar voor de rest gaat alles prima. Succes, jullie boefjes! 

Nomen mihi est Marcus Tullius Cicero. Ego optimus vir sum, ehm fui, nam ratione utor, ehm ratione uti solitus sum. Semper, sed non cum caput amisissem. Scrotum iste Marcus Antonius fuit! Istum glandem odi!

Een nieuwe vorm van luxe kamperen wint aan populariteit. Van onze verslaggever tijdens de surveillance bij het centraal eindexamen.

Waar Camping al geruime tijd uit de mode is en Glamping zijn eerste hausse al gekend heeft doet nu een geheel nieuwe vorm van vrijetijdsbesteding zijn intrede. Het gaat om het zogenaamde Xamping.

Bij Xamping ontspan je, al zittend aan een ruime tafel in een examenzaal. Op die tafel liggen eierkoeken, appels, chocolaatjes, chips, snelle Jelle's, dropveters, broodjes kaas, krentenbollen, bakken met noten. Om dat allemaal weg te krijgen staat er cola, Redbull, spa rood, spa blauw, melk (mijn persoonlijke favoriet) en allerlei akelig gekleurde vage drankjes zonder enige vitaminen erin. Het is de bedoeling de attributen die voor het maken van het examen nodig zijn listig te verstoppen tussen al deze voedingsmiddelen. Dat is een uitdaging, als het om drie woordenboeken, zeven balpennen, vier potloden, eenentachtig markeerstiften en drie reservegummetjes gaat. De geodriehoek van de HEMA past overal tussen, ook al is ie tegenwoordig een streepje of wat langer.

Er zijn, vergeleken bij het gewone Camping en Glamping, vele voordelen. Zo maak je tijdens het Xamping een centraal examen, iets wat je tijdens het gewone gedoe in een tweepersoonstentje niet snel doet. De kans op een heerlijk hoge temperatuur is vrij groot en voor wie van stilte kan genieten is dit het mekka op aarde. Ook kom je zonder veel trek thuis, zodat het personeel thuis geen overuren meer hoeft te draaien. Er wordt gespeculeerd over het introduceren van een barbecue in de examenzaal, maar vooralsnog zijn daar te veel nadelen aan verbonden. De surveillanten moeten dan een barbecue aan zien te krijgen - en houden -, terwijl ze eigenlijk betaald worden om suffig voor zich uit te kijken of iemand zijn middelvinger opsteekt. Het is de verwachting dat Xamping later in het jaar ook mogelijk wordt gemaakt in de kersttijd.

Old singers, modern singers....

Het is 11 mei. 2018 wel te verstaan. Ik ben niet op werkbezoek in bella Italia. Nee. El Hono was altijd bereid zijn spaarzame vrije tijd op te offeren voor het begeleiden van novicen bij het fameuze Certamen Ciceronianum Arpinas (https://www.certamenciceronianum.it/it/).

Vorig jaar nog op stap, geoorloofd op stap zelfs (tegenwoordig mag er niet veel meer), met twee leerlingen, Annemijn en Selma. Ja ja, inderdaad degenen die ondanks mij een heel hoog cijfer voor hun examen Latijn gaan halen! Die twee ja. In Rome cultureel geëngageerd doen, wat mij al zeg ik het zelf best redelijk afging. In Arpino samen met de Kroatisch-Servische vrienden Ariana en Branko, met dé meest belezen Siciliaan die ik ooit ontmoet heb Francesco en met de onwijs collegiale en toch ondeugende Luxemburger Marc (het zit waarschijnlijk toch in de naam) het feestbeest uithangen en toch ook de brave nestor spelen. Braaf aan de latte. Dat is Italiaans voor melk ja. O ja, en ook heel degelijk begeleiden. Ze werden, net als anderen die ik mocht begeleiden, uiteindelijk gedeeld elfde. Geloof mij, dat klinkt mooier dan het is, omdat er van de prestaties na die van de beste tien geen volgorde bekend gemaakt wordt. Maar het maakt wel een mooie constante indruk.

Met die prestatie heb ik op school jarenlang de hoop in leven gehouden op een majestueuze prestatie. Geld was, daarvoor althans, daardoor nooit echt een probleem. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik dit 20 keer heb mogen doen. Dat ik vorig jaar bij de prijsuitreiking op het podium mocht komen om mijn verlichte visie op het Certamen eens te berde te brengen, dat ik daardoor in mijn beige kloffie en te strakke broek op de nationale Italiaanse televisie was, dat mijn Engels niet om aan te horen was, maar nog altijd beter dan mijn Italiaans, dát laat ik maar onvermeld. Het doet er niet zoveel toe. Een mooie praeteritio, niet?

Nou. Daar ben ik dus niet bij. Ik mis mijn Philemon en Baucis, mijn lieve Italiaanse, Arpijnse oudjes die mij elk jaar gastvrij onthaalden. Kan ook komen doordat ze inmiddels allebei overleden zijn natuurlijk. En ik mis mijn vele vrienden van de organisatie. Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren, zo voelt het een beetje. De leerlingen uit verschillende Europese landen zwoegen nu op een pittig stuk Cicero. Heel veel worden gedeeld elfde dit jaar. Wij niet. Wij zitten thuis. Eigenlijk hadden we daar moeten zijn. Aan de latte. Vooruit, de limoncello. Zit fruit in, vitamine C.

Van onze verslaggever ter plaatse.

Het is een gewoonte van Facebook mensen zodanig irritant te volgen dat het zelfs mensen opport om van zich te laten horen.

In Dordrecht leeft een rustige, bedaarde, zeg maar gerust oersaaie man. Hij is dus docent klassieke talen en geniet daar zelfs van. Al lijkt dit lichtelijk sadomasochistisch, het geeft Facebook nog niet het recht deze meneer te stalken. De man is daardoor toch behoorlijk in de war geraakt. De heer MAMJCA: "Tja, ik had bladzijden vol grappig bedoelde teksten geschreven, en niet eens in het Latijn. Die heb ik zelfs weten te publiceren. Ik was dus in de veronderstelling dat ik aan de eisen van Führer Facebook voldaan had."

Een dikke traan druppelt uit het linker, ietwat gezwollen oog, van de spreker. Hij vervolgt: "En nu zegt Facebook, dat mensen al een tijdje niets van mij gehoord hebben." Meneer MAMJCA de H. uit D. breekt. Tranen met tuiten! Hij neemt even zijn rust. Dan moet hij, op de vraag waardoor zijn linker oog zo gezwollen is, schoorvoetend bekennen dat hij thuis tegen een kastdeur opgelopen is. Hij probeert daarbij betekenisvol te knipogen, maar met dat linker oog komt dat niet echt goed over. "Ik ga maar weer eens aan de slag. Tekst moet er komen. En ik heb formeel nota bene vakantie.", aldus een aangeslagen MAMJCA van H. uit D.

Natuurlijk boodschappen doen met Benji. Hij houdt erg van blauwe bessen en bessensap. Ik ga zoals bekend voor melk en heerlijk gezonde groenten. Blauwe bessen? Die moeten op. Allemaal. De hele emmer. Tot op de bodem.

Ik heb ineens zo'n zin om iemand helemaal suf te taggen! Geen idee hoe dat komt. Ik denk onder andere doordat ze in Amsterdam Hakim Ziyech uitgefloten hebben tot speler van het jaar. En nu wil ik dus ook taggen. Ik wil iemand taggen tot grootste oetlul van het jaar. Geen idee hoe ik dat doe. Maar dat komt nog wel. Taggende manne, dat wil ik!

O. Sorry. Taggen is een dingetje van Facebook. Dat is helemaal niet negatief. Sorry! Ik was in de war met raggen. Ook leuk, maar toch in essentie net iets anders.

De zon schijnt! Je zou het nu niet zeggen, maar hij schijnt echt. Het is alleen zo dat ie achter de wolken schijnt. Nou, en omdat ie schijnt voel ik me ook vrolijk. Van zonneschijn krijg ik altijd een kick. Ik word dan ineens super productief. Schrijf het ene memo na het andere. Maakt niet uit, ze raken toch kwijt. Stukjes op superlatijn? Geen probleem, volop inspiratie.

witregel, opgedragen Anke-Thea

En zo ben ik nu al bezig met het examendocument voor volgend jaar. Als dat geen vooruitdenken meer is, dan weet ik het niet meer. Toegegeven, eerst moet het examen van dit jaar nog nagekeken worden. En dat moet dus ook nog gemaakt worden. Nou, dat gebeurt op 17 mei. Ik ben dan altijd bloednerveus, op zo'n dag. Heb ik ze wel de juiste tips gegeven? Belangrijker nog, gaan ze, met welke tip dan ook, iets zinvols doen? Gaan ze het examen serieus nemen? En op zo'n mooie dag als vandaag denk ik dan: niet zo treurig, Marcie de Parkie. De zon schijnt, waarom zouden mijn schaapjes het bijltje er ineens bij neergooien? Het zijn stuk voor stuk briljante gastjes die alleen wel eens andere afwegingen maken dan ik. Nou, en? Komt helemaal goed met het examen Latijn.

tweede witregel, Anke-Thea, geniet ervan!

Alles wil Facebook weten, ook van mij. Gelukkig heb ik, zoals Pinokkio Rutte, nogal een selectief geheugen, wat er in taal die politici wel begrijpen op neerkomt dat ik niet aan alles een even actieve herinnering heb. Ik zit hier op mijn kleedje toch niks te verkopen, dus kan ik heerlijk mijmeren. Mijn eerste fietsje was een driewielertje. Heel wat konijnen mee dood gereden. Mijn eerste ruzie met mijn ouders won ik, maar die daarna niet meer. Mijn eerste vriendinnetje was ook mijn laatste en mijn eerste auto was een VOLVO 340, een rode. Mijn eerste werkplek is de school waar ik nu nog steeds werk. Ons eerste kind is ook de eerste die zelf een kind kreeg, en binnenkort weer eentje trouwens. En ons eerste kleinkind is een heerlijk boefje dat langzamerhand - en dat zien wij classici graag - zijn eerste Ciceroniaanse volzinnen produceert. Er zijn nog veel meer herinneringen, dierbare en minder dierbare, maar ook daar ben ik selectief mijmerende. Ik ga dus niks vertellen over mijn eerste wip, maar hij was van hout en had twee groene zittingen.

Maar wat me net overkwam tijdens het graven in mijn almaar groeiende geheugen! Men bracht een aubade. Niet specifiek aan mij, nee, dat niet. Met een heel fanfarekorps trok men aan mij voorbij. Ik dacht aan een defilé, maar dat bleek een misvatting. Ik ben dan ook geen koning. Laten we het erop houden dat ze verkeerd gelopen waren. Maar goed ook, want ik had een paar knulletjes van mijn plek af gemept. Ze zeiden nog dat ze zich op school hadden aangemeld als nieuwe eersteklasser. Sja, dat gaat nu vrees ik niet door. Hee, iemand voor mijn halflege rode pen. Ff lekker onderhandelen.

Nou, ik heb mijn plekje voor morgen hoor. Ik heb het huis en de schuur niet uit hoeven te mesten. Dat was niet nodig. Ik heb op school nog zoveel hebbedingetjes liggen! Die kan ik mooi kwijt. Ik leg mijn dekbedje neer, hier voor de deur. Ik zet er een klapstoeltje bij, een thermoskan vol melk, muziek op mijn hoofd, en dan kan het feestje beginnen. Voor eventuele belangstellenden: ik heb oude toetsen in de aanbieding, waar de meest waanzinnige fouten in gemaakt zijn. Lachen, joh! Kosten een dubbeltje. Rode correctiepennen heb ik ook. Ze zijn bijna leeg, dus ik reken een stuiver per stuk. Krijtjes kosten vijf euro. Ik vond nog een zakje met boterhammen met pindakaas. Voor de liefhebber. Examenbundels zijn gewilde objecten, dus daarmee ga ik goed scoren. Wie wil er nou geen Vergilius lezen? Of Livius? Leuke stukjes Cicero? O nee, die zijn er niet.

Ik hoop dat ik veel verkoop en dat het droog blijft. En als ik dan morgenavond moe maar voldaan de feestelijkheden van koningsnacht in duik, dan heb ik eindelijk geld om eens een rondje te geven. Fideel van mij, toch?

Ik ben aan het afdrinken nu. Dat wilde ik even laten weten.

Toen ik 17 was vond men het niet verantwoord mij te laten afdansen. Het gebouw zou wel eens schade op kunnen lopen, om nog maar te zwijgen van mijn danspartners. Ik vloog een beetje te enthousiast door de hoeken van de zaal. En in die hoeken stonden zuilen. Nou, en mijn danspartners hádden eindelijk een gaaf gebitje en dat wilden ze liever zo houden. Dat was dus eerder afhaken dan afdansen.

Toen ik 25 was mocht ik afstuderen, en dat lukte. Het iudicium luidde, geparafraseerd: niet onaardig voor zo weinig talent. Oké, WTF, in the pocket, die bul! Ik geniet er nog dagelijks van.

Toen ik 28 was ging ik afrijden en na een keer of wat had ik een rijbewijs. Zelf gedaan.

En nu, nu ben ik dus aan het afdrinken. Ik denk dat ik het wel ga halen, dat drinkbewijs. Morgen ga ik afeten, overmorgen afslapen en 7 mei ga ik afwerken. Klaar? Af!

Op school doen wij er niet aan, maar thuis wel hoor. Als ik de vaatwasser leeg moet ruimen krijg ik een roze memootje. vaatwasser > uit > vol > leeg > kus. Nou, da's toch attent. Een lichtblauw memo is voor de boodschappen. Vrijdag > eten op > PLUS > halen > pizza. Ideaal. Een groen memo gaat over mijn technische kwaliteiten. Die heb ik niet veel, dus het is een erg klein papiertje. Brandalarm afgegaan > vervang batterij > nieuwe halen > ook voor klok, thermometer en staafmixer > compliment. Nog vrij veel tekst voor zo'n klein papiertje. Nou, en zo hebben we overal een kleurtje voor. En een memo. En nu? Nu ben ik het oranje memo kwijt. Kut! Daar staan alle kleurcodes op. Ik vraag Rutte wel of ie het tegen gekomen is, dat memootje. Een echte VVD'er vindt alles. Maar alleen als het echt moet. En nu moet het! Want ik ben de kluts echt kwijt, en dus ook dat memo.

Nee, niet echt weg natuurlijk. Niet op vakantie of zo. Ook niet in de negatieve betekenis. Zo van, ik ben weg, dus aan mij heb je niks meer, heeft niemand nog iets. Nee, dat allemaal niet. Ik ben ook niet weg van iets of iemand, nee, ik ben gewoon klaar hier, dus ik ga naar beneden. Weg, naar beneden. Borreltje doen, zoals wij dat noemen. Heus geen zwaar alcoholische dranken in veel te kleine glaasjes. Nee, gewoon ff languit hangen op een stoel. Beetje tv gluren, nootjes en chippies d'r bij en dan dus een glas melk voor mij. Doe mij maar melk, zeg ik dan stoer. Wil je vol, halfvol, mager, biologisch verantwoord, plantaardig, weidemelk, romig witte melk, chocolademelk? Zeg jij het maar. Oké. Het maar. Sjezus, weer niet goed! Nou, ik ben weg hoor.